Zo, dat waren we me 5 lastige maanden. Jan en ik uit elkaar, ik spontaan niet lekker in mijn vel. Wat natuurlijk totaal niet verrassend is, maar daarmee niet minder bah. Maar ja, een mensch moet er toch doorheen hé.
Heel even was ik een klein beetje aan het verdrinken. Niks leek meer leuk, niemand leek meer aardig, nergens was er zonlicht (behalve heel veel daarvan toen ik een maand op Aruba was) en alleen mijn katten zeiden zinnige dingen.
Intussen werd ik ook nog vreselijk verliefd. Wat natuurlijk een nogal tegengestelde emotie is en waardoor ik te midden van alle ellendige, foetushouding huilbuien en stress, ook momenten had (en heb) van belachelijke euforie.
Een kilo of 9 aan gewichtsverlies heeft me dat inmiddels opgeleverd. En een serie aan jurken die nu echt een stuk lekkerder zitten. Elk nadeel hep z’n voordeel en sommige voordelen hebben ook dus nogal wat voordeel.
Maar ja, daar zat ik dan, weggedoken in het diepste hoekje van mijn bank. In het echt heb ik geen klok in mijn huiskamer, maar in mijn hoofd tikten de seconden voorbij, terwijl ik wachtte tot het beter met me zou gaan.
“Hier moet ik gewoon doorheen,” dacht ik. “Als ik mijn adem een beetje inhoud en de tijd laat verstrijken, dan komt het vanzelf goed.”
Maar weet je, beste lezer, dat is helemaal niet waar.
Jawel, tijd doet iets met je. Het verstrijken ervan kan zaken in perspectief zetten en het scherpste randje van de pijn verzachten. Maar dat kan tijd niet alleen. Daar heeft tijd ook jou voor nodig. En dat wist ik heus wel hoor. Ik preek dat ook graag aan anderen en hoop dan dat ze hun eigen power terugpakken en weer het leven in stappen. Maar jezelf gunnen wat je een ander gunt, is veel lastiger dan het lijkt.
Dus liet ik me leiden door angsten en verdriet, door zwakte en hulpeloosheid. Door goedbedoelde adviezen en minder goed bedoelde adviezen. Door de gedachten en emoties van anderen, in plaats van te vertrouwen op die van mezelf. In plaats van überhaupt vertrouwen te hebben in mezelf.
Dat is nu afgelopen. Want ik beslis. Over mezelf, over hoe ik me voel, over wat ik doe en over wat ik laat. Ik beslis en niemand anders. Niemand kan me vervelend laten voelen en eigenlijk kan niemand me uiteindelijk fijn laten voelen (al is verliefd zijn uitermate gemakkelijk om als fijn te ervaren). Gek genoeg weet ik dat dus al jaren. Jaaaaarrrreennnn….Maar ik was het in de shock van het moment compleet vergeten.
Da’s nu afgelopen kind. I am the decider.
En ik heb besloten dat het klaar is. Ik vaar weer mijn koers en niet die van anderen en die koers is weg van de bank en terug in het leven. Wat een opluchting dat ik dat gewoon zelf kan kiezen. En wat een opluchting dat er zelfs mooie dingen op me staan te wachten, weg van die bank. Warme sterke armen van een nieuwe love interest en goede vrienden die er de afgelopen maanden onvoorwaardelijk voor me zijn geweest, soms uit verrassende hoek en soms als bevestiging van iets wat ik vergeten was: good friends matter.
*zucht*
Dag hoekje van de bank, je was er voor me toen ik je nodig had en hebt me getroost, omarmd en een klein beetje gevangen gehouden. Het is nu weer tijd om het zelf te doen en met mijn eigen knapzak op reis te gaan. Til we meet again.
Sounds like a plan! Veel plezier met het volgende deel van de reis. Zonder bank, met katten, en in sterke armen.
(En toch ergens is het een geruststelling dat een van de sterkste vrouwen die ik ken ook een hoekje van de bank nodig hebben af en toe…)
Dank je Johanna! En natuurlijk heb ik bankhoekjes nodig: we all do sometimes! 🙂