….vandaag heb ik zo’n bui. Verliefd op de liefde, verleid door verleiding, verlaten door angst, zo kwetsbaar als het zachte buikje van een pasgeboren kitten. Vreselijk. Ik zou dit soort buien graag overslaan. Maar ze horen bij me, zoals mijn krullen en veel te harde lach dat doen.

Er zijn levensjaren voor nodig om jezelf te accepteren zoals je bent. Met alle nare kanten en alle mooie. Met alles waar je hart van huppelt en elk moment dat je niet meer gelooft in zonneschijn. Ik ben er nog niet. Soms heel even wel, dan weer niet. Maar die kleine bevrijdende zuchtmomenten, waarop je zelfs de storm met open armen ontvangt, beloven een toekomst waarin je voeten de aarde raken en je hoofd de hemel en niemand je meer om krijgt.

Hier is een liedje, voordat ik te poëtisch word.