Er was een tijd dat ik dacht dat ratio en emotie twee elkaar uitsluitende grootheden waren. De eerste ordelijk en onverbiddelijk. De laatste grillig en onbetrouwbaar. 

Rationeel denken bood orde. Voelen chaos. Dus hield ik niet van emotie en probeerde ik elke emotie te vertalen naar een rationeel argument. Ik had het voor elkaar, zo vertelde ik mezelf. Ik snapte hoe het werkte, fluisterde ik onder de douche tegen mezelf. Want wat kan een mens met emoties? Wat doe je met gevoelens, als je ze niet kunt formuleren, uitspreken, beargumenteren, delen. Wat heb je daar nou aan?

Er was een tijd dat mijn wereld ordelijk was. Niet zo heel lang geleden was dat. Dat alles klopte, omdat ik ervoor zorgde dat het klopte. En als het niet klopte en ik kón het niet laten kloppen….nou, dan was het niet relevant en negeerde ik het.

En toen overkwam het leven me.

Há! zei het leven tegen me. Há, hier zijn ontelbaar emoties tegelijkertijd. Oh en om het af te maken, hier ook een selectie compleet tegengestelde gevoelens. Muahahaha, nu jij weer. Dat zei het leven tegen mij.

Aardbeving, storm, orkaan, tsunami, vulkaanuitbarsting….natuurgeweld. Maar dan allemaal geconcentreerd in dat toch al volle denkhoofd van me.

Uitzinnig van geluk, verdrinkend in ellende. Dag na dag, uur na uur wisselden ze elkaar af. De woorden om het te beschrijven, te beargumenteren, uit te spreken, delen, ze ontbraken me. Ik kon niks anders dan ze voelen en ervaren. Wat een ellende. Ook de goede gevoelens: ellende. Chaos. De ultieme mind fuck voor een control freak.

Het duurde even. Het blijft even duren. Het zal nog even duren. Maar ik begin de chaos steeds meer te appreciëren. De chaos is in mij en is met mij en ben ik. Altijd al geweest, nooit willen zijn. Maar het leven staat je maar mondjesmaat toe niet te zijn wat je eigenlijk bent. Je kunt het altijd proberen. Je kunt blijven vechten. Maar er komt een dag, de dag van de afrekening en dan kun je niet anders dan teruggaan naar wie je ooit was voordat ervaring je vormde. Voordat je leerde luisteren naar anderen in plaats van jezelf.

Hahahaha, je zou bijna denken dat ik een inzicht heb gehad. Maar alles wat hierboven staat is natuurlijk je reinste onzin. Het enige dat blijft staan is dit. Ik heb mijn emoties geaccepteerd als primair en onafscheidelijk onderdeel van wie ik ben. Logica maakt me nog steeds erg rustig hoor. Maar zonder chaos geen creatie. Dus kom maar op life, ik kan het inmiddels wel hebben.

Live long and prosper!