Het lijkt zo minimaal: 10 dagen vasten waarvan maximaal 3 zonder eten. Het lijkt minimaal, maar dat valt tegen.
Deze korte periode van vasten heeft me niet onberoerd gelaten.
Ja, er waren lichamelijke ongemakken en ja, er waren momenten waarop ik een moord had gedaan voor…een appel. Ja….een appel.
Maar er gebeurde meer.
Ain’t nobody got time for that. Tot nu toe dan.
Tijd was opeens anders. Ik had er zeëen van. Nu eten op alle manieren geen rol meer speelde of al voorgeschreven was (zoals in de eerste dagen), hield ik een partij tijd over opeens.
Nadenken over, inkopen van, bereiden van en consumeren van eten blijkt redelijk wat tijd in beslag te nemen.
‘s Ochtends stond ik veel eerder onder de douche. ‘s Middags was mijn break veel korter en de avonden leken eindeloos.
Sociale dingen
Je realiseert je tijdens zo’n vastenperiode maar weer eens dat eten ook een erg groot sociaal component bevat. Natuurlijk kun je nog steeds met mensen afspreken, maar dat doe je dan vaak in de horeca en dat is best lastig op een lege maag.
Als je besluit een tijdje niet te eten, is het niet onmogelijk om mensen te zien natuurlijk, maar het is wel een stuk lastiger.
Eten is overal
Of je nou over een station loopt, door de stad banjert, bij iemand op bezoek bent of naar kantoor gaat. Overal komen de aroma’s je tegemoet.
Het is niet gek dat het zo lastig is om af te vallen of gewoon op gewicht te blijven. Tenzij je gezegend bent met een optimaal werkend metabolisme, vraagt het ernstig veel discipline om al het eten, overal, de hele dag, te negeren.
Eten met aandacht
Tijdens mijn dagen zonder eten, dacht ik veel na over hoe ik eigenlijk eet. Vaak snel, alsof het een vervelend taakje is. Met de tv aan of scrollend op mijn telefoon. Gemakkelijk voedsel, waar ik weinig voor hoef te doen.
Deze (korte) periode heeft me doen realiseren dat ik dat anders wil doen. Eén van de nachten heb ik 2 uur lang recepten verzameld om zelf brood te bakken, heerlijke gerechten te produceren en in het algemeen verser en voedzamer te eten en met aandacht nu.
Sterker
Nu ik weer wat mag eten, kijk ik terug en denk ik: mwah…het waren maar een paar dagen. Maar als ik eerlijk ben, was het ergens best zwaar.
Dit traject vraagt vooral om mentale discipline. Superweinig tot geen calorieën, wel dagelijks (hatelijke) cardio, werken, minimaal sociaal zijn, het huishouden. Je lijf kan het prima, ook zonder al te veel brandstof. Je hoofd heeft veel meer management nodig.
Ik voel me sterk nu. Ik ben een maand of 3 geleden gestart met serieus sporten en dat heeft me al een boost gegeven. Ik denk dat als ik out of the blue dit was gaan doen, ik het gewoon niet vol had gehouden.
Maar deze push heeft daar nog ernstig aan bijgedragen.
Sport+
Ik verwacht dat het mijn sportdrive nog meer zal vergroten. En om dat punt te benadrukken ben ik sinds gisteren eigenaar van een best ambitieuze set gewichten voor thuis. Om mijn dag goed te starten. Niemand die mij langer dan een half jaartje kent, zal dat geloven. Maareh: new year, new me ofzo!
Overmorgen stap ik weer over op mijn normale eetpatroon en volgende week start ik weer met krachttraining. Het sportvasten heeft me bewuster gemaakt van de rol van eten in mijn leven en geinspireerd om weer vriendjes te maken met voedsel.
De kans dat mijn instagram-feed verandert in een serie foto’s van serieus lekkere en verse maaltijden is ongeveer 100 procent. En hoewel ik realistisch gezien niet verwacht dat dit effect zomaar blijvend is, ben ik net zo serieus erg blij dat ik dit heb gedaan.
Over een jaartje doe ik dit waarschijnlijk weer. Maar dan met veel meer spieren op allerlei plekken waarvan ik niet wist dat je ze daar kon hebben.
Oh en vrijdag eet ik patat. Want…nou ja, want patat! Niet alles hoeft gezond te zijn he.
