Dag 4 is het echt afgelopen met eten. Waar ik tot dat moment nog een paar 100 kcals op mijn schema heb staan, drink ik vanaf vandaag 300 ml sap en verder lucht.
Vrijdag valt mee. Ik heb een aantal afspraken buiten de deur en dat gaat me prima af. Mijn buik praat zo af en toe mee met mijn gesprekken, maar het gaat.
Het is pas 4 uur in de ochtend op zaterdag dat ik miserabel wakker word. In eerste instantie probeer ik weer te gaan slapen. Maar de misere staat dat niet toe.
Na veel gedraai besluit ik op te staan en te verplaatsen naar de bank. Ook daar voel ik me duizelig, misselijk en ellke keer dat ik opsta zie ik sterren voor mijn ogen die op den duur ook niet meer verdwijnen.
Uiteindelijk val ik op de grond in slaap. De enige plek waar de duizeligheid eindelijk stopt.
Maar niet voordat ik in mijn dashboard waarmee ik mijn vasten-coach op de hoogte houd van de stand van zaken, laat weten dat ik me miserable voel.
Op een gristelijker tijdstip dan ik het zonlicht had bekeken, belt hij me op. Je voelt je ziek? Wil hij weten.
Ja!
Ik ga niet sporten, ik ga niet bewegen. Ik voel me bah.
Geduldig legt hij me uit wat er in mijn lichaam gebeurt en dat dat best wat van mijn lijf vraagt.
Tijdens mijn nachtelijk dwalen had ik nog wel geplast op één van de vetverfbrandingszwangerschapsstripjes. Bedoeld om te constateren of de switch van suiker- naar vetverbranding is gelukt.
Het stripje is zo paars als maar zijn kan, wat betekent dat ik de switch heb gemaakt.
Ik wil dat je morgen start met opbouwen. En eet vanavond in elk geval een appel.
Mijn coach spreekt het verlossende woord. Omdat ik natuurlijk niet totaal naar hem kan luisteren, eet ik die avond in plaats van een appel, 75 gram broccoli. HΓ‘!
Ik zeg hΓ‘, maar het eten is best lastig. Slikken doet verschrikkelijk veel pijn en ik moet uitgebreid kauwen om de broccoli weg te krijgen.
Een rondje Google leert mij dat dit wel vaker gebeurt na het vasten. Iets met maagzuur ofzo. Prima.
Die avond slaap ik redelijk goed, met het idee in het achterhoofd dat ik voor mijn ontbijt twee stuks fruit ga eten. Maar vooral dat ik voor avondeten eindelijk kip mag opscheppen.
Miserabel voel ik me nog steeds. Maar dat zal vast snel overgaan.
