Dag 3 van mijn existentiële crisis. want hoewel ik dacht dat ik bestond, kan ik daar niet langer vanuit gaan.
Hoe mijn feitelijk bestaan zo onder druk is komen te staan, is ook mij niet duidelijk. Het ene moment was ik, het volgende moment bleek ik niet meer te zijn.
Mijn dag begon zo normaal. Mijn wekker ging stipt op tijd, ik vroeg aan kameraad Google of ik nog kon blijven liggen en zoals altijd stond zij dat toe.
Toen ik eindelijk mezelf zo ver had gekregen dat ik het conflict met mijn wekker bereid was op te geven, liep ik slaperig naar beneden voor mijn eerste kop koffie.
ik ben 100 procent van overtuigd, dat ik er toen nog was. Oke, het was dan wel Nespresso met vanillesmaak, een overweldigende hoeveelheid melk én twee zoetjes, maar het was ook koffie. En wat mij betreft zegt dat toch wel iets over mijn zijn.
Voor zover ik me kan herinneren, heb ik daarna gewerkt. Bij mijn nieuwe klus beantwoordde ik de lastige vragen van de onboarding die bij vlagen erg mysterieus was.
Ben ik toen verdwenen?
Toch heb ik daarna nog een kennismaking gehad met een collega. Ze had heus wel iets gezegd als ik niet bestond? Daar zijn collega’s toch ook gewoon voor.
Tegen het einde van de dag besloot ik – uit gewoonte- ook even mijn persoonlijke mail te checken. Misschien zat er wel een liefdesverklaring in mijn inbox. Van Brad Pitt ofzo. Dat wilde ik niet missen.
En daar was het. Het staarde me aan. Een E-mail van een bedrijf dat…. postNl heet? Hoe je dat precies uitspreekt, kan ik niet bevestigen, maar ooit leverden ze pakketjes bij de mensen thuis, vertelde het internet mij
“Jammer, we hebben je vandaag gemist!”
Las ik hardop. Maar ik zat letterlijk boven de voordeur te werken. Ik zei het nogmaals hardop, want een naar gevoel bekroop mij.
Wat als ik niet besta, fluisterde ik tegen mijn kat die geïnteresseerd mijn kant op keek, nieuwsgierig naar de bron van mijn stress.
De kat ziet me wel.
Ik trok deze conclusie niet hardop, wat mijn hersens de kans gaven om er direct achteraan te denken: maar katten zien ook dingen die er niet zijn.
Voor het moment besloot ik het los te laten. Het was maar 1 melding. niet genoeg om mijn bestaan in twijfel te trekken.
Maar de 2 dagen erna, werd het niet beter. Keer op keer vond ik de mailtjes in mijn mailbox. Keer op keer was ik absoluut thuis geweest.
Mijn bestaan was niet langer een feit. Niet langer een gegeven waar ik op kon rekenen.
Tenzij dit PostNl bedrijf werkte met pakketbezorgers in andere dimensies.
Maar die gedachte leverde alleen maar meer stress op. Want dan bestond ik wel, maar niet in de dimensie waarin ik zaken had besteld en er iemand aan mijn deur was geweest.
Ik zit nu op de bank…althans, dat denk ik.
Als je dit kan lezen, laat me weten of dit bericht bestaat. Het zou zo jammer zijn om te verdwijnen. Het ging namelijk best goed met me.
Anyway, PostNL …als jullie niet feitelijk langskomen, dan is het niet netjes om te zeggen dat je er bent geweest. Kussies!