Zaterdag moest ik (mocht ik) dus weer een column voordragen in de Floorshow. Na maanden zomerpauze was het weer zo ver. Eerst de column schrijven in Le Journal (omdat mijn moeder dat wilde) in Utrecht. Toen uittypen en een paar keer doorlezen. Daarna met de trein op weg naar Rotterdam. Dat is ook altijd het moment waarop ik een beetje zenuwachtig begin te worden. Elke keer als ik denk aan het podium, het publiek, de felle lampen en de microfoon die mijn stem oneindig (lijkt het) versterkt, wordt mijn blaas spontaan slap. Het is niet continu hoor. Maar zo heel af en toe een steek van zenuwen. Als ik dan in café Floor zit, meestal een half uurtje voor aanvang, ga ik eerst 3 keer plassen en bestel dan een drankje om geduldig te wachten tot ik aan de beurt ben. Wanneer het zo ver is, zijn de zenuwen meestal een stuk minder. Alleen mijn benen willen dat maar niet toegeven. Terwijl ik op het podium sta beginnen mijn benen eigenlijk altijd zenuwachtig te trillen. De eerste keer dat ik een column deed kon ik bijna niet meer van het podium aflopen. Dat is nu gelukkig niet meer zo erg. Zelfstandig de zaal weer inlopen is een totaal haalbare kaart geworden. Zo zie je maar weer dat alles went.

Dit keer kan je mijn column hier beluisteren. Ik zal proberen dat vanaf nu vaker te doen. Tot nu toe heb ik zelden foto’s of andere opnames gemaakt bij de Floorshow. Da’s eigenlijk zonde. Al is het maar omdat ik mezelf de kans ontneem om over een tijdje hartelijk te lachen om mijn trillende benen, gekke bekken en in sommige gevallen zelfs mijn columns 🙂

Hier dus: Neerladen column

Maar mocht je me onverstaanbaar vinden, dan kan je het hier ook lezen. De floorshow wordt namelijk live vanuit een café opgenomen en de zaal is niet afgesloten. Sommige argeloze bezoekers zitten dus gewoon lekker te eten en te drinken en te socialiseren terwijl wij aan het Floorshowen zijn. Vandaar het lawaai op de achtergrond.

U bent integratiemoe. Althans, iets meer dan 70% van u is – volgens Maurice de Hond – integratie moe.

Moe van de polarisatie, moe van de harde toon. Moe van het geschreeuw.

Nederland is moe. Zo moe dat de hele integratiekwestie van de politieke agenda is verdwenen en slechts een onderwerp is van tendentieuze splinterpartijen met grootheidswaanzin die zich in hun eentje een groep wanen.

Bij het lezen van de verkiezingsprogramma’s zou je nooit vermoeden dat er in Nederland de afgelopen jaren verschillende revoluties hebben plaatsgevonden.

Terug naar de orde van de dag lijkt men te willen zeggen.

Moe!

Te moe om te denken aan die Congolezen die we terug hebben gestuurd naar een land waar ze mishandeld werden omdat asiel zoeken daar niet wordt geapprecieerd.

Te moe om te denken aan die vluchtelingen die we vastzetten en die kinderen die daar – tsja ‘tis spijtig – de dupe van zijn.

Te moe om even stil te staan bij die uitgeprocedeerde asielzoekers die we met zo;n brute kracht eruit trappen dat zelfs de marechaussee gewetensbezwaren begint te krijgen.

Zo moe dat we niet stil willen staan bij die kinderen en jongeren die hier geboren zijn en steeds te horen krijgen dat ze allochtoon zijn of buitenlander en hier niet echt thuis horen. In ieder geval minder dan sommigen.

Gapend moe van discussies over boerka’s, niqaabs  en dubbele nationaliteiten.

Nou, nu komt het moment waarop ik u het slechte nieuws moet vertellen. Ik zal proberen voorzichtig te zijn.

WAKKER WORDEN!

We hebben in al onze vermoeidheid één ding over het hoofd gezien. Er is onhandig genoeg nog werk aan de winkel.

Want dacht u nou echt dat problemen verdwijnen omdat we er niet meer over praten? Denkt u echt dat terug gaan naar de desinteresse en onverschilligheid van het pre 11 september tijdperk een oplossing biedt? U vindt het vast vervelend om te horen, maar we zijn nog maar pas begonnen. En er is nog werk aan de winkel.

De multiculturele samenleving – ONZE samenleving – zo invullen dat het hier voor iedereen fijn vertoeven is, is de grootste uitdaging waar Nederland voor staat sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog.

Maar verder dan fase 1: het spuien van ontevredenheid en blussen van brandjes zijn we echt nog niet gekomen.  We hebben alle energie gestopt in het verzinnen van restricties en het spelen van paniekvoetbal, zonder daarbij het belangrijkste te doen: Een visie formuleren op onze maatschappij. Hoe willen we leven in Nederland?

Die vraag is tot nu toe nergens te bekennen. Laat staan een antwoord. We zijn al enige tijd voorbij de vraag óf we een multiculturele samenleving willen. Die hebben we al! Stop met die vraag te stellen. Stop met het de multiculturele samenleving te noemen. Het is ONZE samenleving. De samenleving. De enige die we hebben.

Slapen en moe zijn is geen optie. Er is werk aan de winkel. Blijf met je fikken van die snoozeknop af en wrijf de vermoeidheid uit je ogen. Wordt wakker. Het is een nieuwe ochtend in Nederland. We zijn nog maar net begonnen. Het mooiste moet nog komen.