Zo, gisteren was de eerste aflevering van dit seizoen van de Floorshow weer te beluisteren (via internet ook dus tegenwoordig. Ik zoek de link nog wel even uit.). Ik mocht mijn eerste column weer doen en er waren weer nieuwe gasten. Deze keer Marco Bakker, Ivo Niehe, schrijfster Judith Visser, de acteurs uit het toneelstuk Kwaad Bloed over de moord op Maja Bradaric en Fons Burger over the rise and fall van poppodium Nighttown.

Die laatste gast trok een onaangename bezoeker. Leefbaar Rotterdammer en taalpurist Dries Mosch. Onaangenaam omdat hij tijdens het interview er steeds doorheen schreeuwde en van zichzelf een ongelofelijk drama maakt toen hij het woord niet kreeg. De presentatrice had het gedaan, Fons burger uiteraard, Francisco van Jole ook natuurlijk. Toen ik even later bij de bar stond was Dries zijn kompanen aan het vertellen over het complot dat tegen hem gesmeed was: “Ze hebben natuurlijk de opdracht gekregen om mij niet aan het woord te laten. Ze waren natuurlijk gewaarschuwd. Nou ik zal er wel eens even een column over schrijven hoor.” Nu zit ik al een tijdje bij de Floorshow en wat mister Mosch beweert is gewoon niet waar. Hij was gewoon geen gast van het programma en het onderdeel waar Burger inzat was geen inspraakradio. Er doorheen zitten schreeuwen heeft dan dus ook geen zin. En is uiterst onbeschoft.

De verongelijkte toon waarmee Mosch zijn comploththeorieën aan het spuien was vond ik typisch. Typisch voor mensen die bij elke tegenslag een ander de schuld geven en hoog op hebben van rechten (die hen dan ook altijd door anderen worden ontnomen) en daarbij gemakshalve plichten vaak vergeten.

Maar goed, los van Mosch was het best een leuke Floorshow. De volgende is in November. Zodra ik datum, tijd en gasten weet zal ik de aankondiging hier neerzetten.