Amsterdam – bah

Laat ik beginnen met een heartfelt apology voor iedereen die ik op het punt sta te beledigen. In de afgelopen week ben ik nu al 3 keer in Amsterdam geweest en ik KAN niet anders dan concluderen dat ik het de meest vreselijke en meest overrated plek vind van heel Nederland.

Mijn eerste bezoek was vorige week. Samen met mijn moeder bezocht ik de tentoonstelling Istanbul. De stad en de sultan in de Nieuwe Kerk. De week ervoor hadden we in Utrecht al het Centraal museum en het Dick Bruna huis bezocht. Erg leuk allemaal. Al riekte het Dick Bruna huis wel erg naar volgepoepte babyluiers. Anywho, in het Utrechtse had ik wat kiekjes gemaakt met mijn telefoon. Niks bijzonders dus qua fotografie. Ook al omdat ik geen flitser op mijn foon heb zitten.

Toen ik dus de Amsterdamse tentoonstelling binnenliep dacht ik dat nog eens te doen. Het duurde even voor ik het eerste stenen gedrocht scherp in beeld kreeg. Zodra ik de knop indrukte sprak een norse stem, met Amsterdams accent mij agressief toe: “Ja, ben je klaar. Zet die camera maar weg.”

“Oh sorry, mag dat niet?” Vroeg ik, geschrokken van de supoost die sneaky achter mij was komen staan. “Nee dame, dat is verboden.” Klonk het agressief. De supoost beende met grote stappen weg. Op zoek naar de volgende illegale in zijn museum.

Pffff. Ik had echt zin om hem eens even flink de waarheid te vertellen. Maar ja, dan had hij me waarschijnlijk gewoon het museum uit gezet. Ik had echt nog gekeken of er van die “verboden foto’s te maken” bordjes hing. En die waren er dus echt niet. Ik was dus al Amsterdam-moe voordat het eerst uur in de hoofdstad voorbij was.

Deze hele week moet ik ook in Amsterdam zijn. De WK Webcamzitten klus vindt namelijk hier plaats. Dat betekent dat ik van Utreg naar Amsterdam Amstel moet en dan van Amstel nog 2 haltes met de metro naar Weesperplein. Getverrrrr. Vanaf het moment dat je de trein uitstapt weet je dat je in Amsterdam bent. Overal staat politie stoer om zich heen te kijken en waar het geen echte agenten betreft dan toch die mensen waarvoor blijkbaar de term werkverschaffing is uitgevonden en die kijken of je wel een kaartje hebt.

Kaartjes heb ik natuurlijk altijd. Dit keer betrof het een buskaartje. Op het perron had ik wel een stempelautomaat gezien, maar ja, waarom zou ik betalen voor op het perron staan. Ik besloot mijn kaartje pas in de metro te stempelen. De metro die ik niet moest hebben had gewoon een stempelautomaat, dus waarom niet. Maar ik had geen rekening gehouden met de Amsterdamse streek die Metro 54 mij flikte. Geen Stempelautomaat hebbende Metro 54. Grrrrr. Rechtaarde burger dat ik ben, stapte ik bij de volgende halte maar weer uit de metro. Natuurlijk (amsterdam) was er op het perron geen stempelautomaat te bekennen. Neeeee, dat zou te makkelijk zijn. Dus, ik naar boven, langs de vriendelijke mensen van de metro-kaartjes-controle. Kaartje gestempeld en weer naar beneden EN weer wachten. I’m loving it.

Eenmaal weer in de metro, weer dezelfde agressief ogende mensen van de eerste metro. Althans, ik kon geen verschil met de vorige agressieve mensen bespeuren. Eindelijk bij mijn halte. Pffffff. Dagje WK Webcamzitten verslaan. Ook hier het een en ander aan bijdehante Amsterdammers. Maar met koptelefoon op zijn ze een stuk makkelijker te negeren is intussen mijn ervaring.

Op de terugweg moest ik weer langs de kaartjes-checkers. Dit keer moest ik zelfs meer zeggen dan alleen mijn allervriendelijkste “goedemorgen.”

“Pardon, welke perron moet ik hebben om naar Amsterdam Amstel te gaan.” (gevolgd door een glimlach zo breed dat mijn hoofd bijna in tweeen splitste en een vriendelijkheid zo vriendelijk dat er roosjes uit al mijn poriën vlogen.)

“WOEF BLAF BLAF.”

Had ik hem nou verkeerd verstaan. Ja, gelukkig wel. Hij had iets over beneden gezegd en gewezen. Maar zo onvriendelijk dat ik hem met een hond had verward. Geen minimale glimlach kon er vanaf. Blweh. Typisch Amsterdamse chagrijn. Wat was ik opgelucht toen ik weer in Utrecht was. Wat leek Hoog Catharijne opeens vriendelijk en zelfs onze junks vrolijk.

Deze week Amsterdam wordt bikkelen. Daarna neem ik weer een tijdje rust van de stad van boze bijdehantjes.

Xaviera

Ik ben het maar hoor, niet stressen.

I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.

Want to talk shop? Do get in touch!

www.contentchefs.nl