Verdomme. Mijn moeder heeft gelijk. Ik schrijf deze historische bekentenis hier op, enkel en alleen omdat ik weet dat voor mijn moeder, internet is wat de duivel is voor christenen. Zij zal dit dus nooit lezen. Ik ben wat dat betreft veilig. Maar ze heeft dus wel gelijk. Ik heb last van een klein minderwaardigheidscomplexje. Een kleintje hoor (zelfs mijn minderwaardigheidscomplex is niet op volle kracht). Maar ik merk steeds vaker dat dat kleine complexje me wel in de weg zit. Het drijft me ertoe om mensen die ik nog geen 10 minuten ken, mijn hele carrière voor te schotelen. Om mensen die misschien helemaal geen vooroordelen hebben, er toch vooral op te wijzen dat ik een goede opvoeding heb gehad, naar een goede school ben gegaan en goed Nederlands spreek. Vermoeiend, want ik hoor mezelf blaten en denk: “hou je mond toch eens.” Maar het lukt me maar minimaal mezelf de mond te snoeren. En waarom? Uit angst dat mensen me in een hokje plaatsen. Het hokje vrouw of het hokje allochtoon of anders het hokje studie niet afgemaakt. En de angst dat als mensen dat eenmaal doen, dat ze me ook naar het gekozen hokje gaan behandelen. De wens om dat te voorkomen en ze vóór te zijn, zodat ik me niet hoef te ergeren of geschoffeerd hoef te voelen door de manier waarop ze me benaderen.
En natuurlijk word mijn angst en dús mijn complexje gevoed door die kleine groep mensen die dat ook doet. Mij in een hokje plaatsen en genadeloos behandelen alsof het hokje grote sloten op de deur heeft. De mannen die mij technische (IT) zaken uitleggen alsof ik 5 ben. Of de mensen die me domme vragen stellen over of ik nou Arubaan ben of Nederlander. Of anders de mensen die zo’n waarde hechten aan een diploma dat ze niet over de muren van hun eigen hokje heen kunnen kijken. Het wezentje in mijn hoofd dat mijn complexje in haar rugzak draagt roept dan:”Zie je nou wel…ik zei het toch. Vertel maar over hoe intelligent je bent, of wat je allemaal hebt gedaan. Of vertel over hoe je hier geboren bent en op zo’n goede school hebt gezeten.” Vermoeiend, dat wezentje.
En hoeveel ik ook presteer. Hoeveel ik ook doe en meemaak. Het maakt allemaal niets uit. Want aan het einde van de dag blijkt dat kleine miniwezentje met haar rugzak een overdonderende manipulatieve kracht te hebben, daar kan niks tegenop. Prestaties en overwinningen verdwijnen in het zwarte gat datzich in haar rugzak bevindt.
Ik zou haar graag uit willen zetten. Want ik weet bijna zeker dat ze de juiste papieren niet heeft. Maar tot nu toe is het me nog niet gelukt. Is er iemand die van dát wezentje af is gekomen?
Goeiendag, wat een hoeveel heid tekst van jou hier, vandaag. Maar ik ben toch nog wakker dus vooruit, nog een reactie.
Wat helpt tegen zo’n stemmetje, kan ik uit ervaring vertellen, is na je niet-afgemaakte studie nog steeds niets vermeldenswaards presteren zodat je daar ook niet over kunt beginnen 🙂
Eigenlijk is het best grappig, want als er voor een iemand geen hokje is, dan ben jij het wel.
Het worden geplaatst in een hokje zegt natuurlijk iets over de plaatser en niet de geplaatste, maar toch blijft dat wezentje trekken. Ik denk dat, dat wezentje er ook blijft, want het hangt samen met andere karaktereigenschappen die juist bij een persoon passen en die je maken tot wie je bent. Misschien kan het wezentje af en toe wel pauze nemen of op vakantie gaan, maar ik weet niet hoe je dat voor elkaar kunt krijgen. Je moet wel oppassen dat het wezentje niet verandert in een wezen en continu in ‘the picture’ staat, want dan gaat het fout. Dan ben je als persoon jezelf niet meer.
Hokje “studie niet afgemaakt” klinkt bekend. Ik heb meer opleidingen niet afgemaakt dan wel en heb formeel gezien havo als hoogst genoten opleiding. Het opleidingsduiveltje heeft me twintig jaar lastig gevallen, totdat ik het pakweg twee jaar geleden een rotschop heb verkocht.
Eyeopener was een functioneringsgesprek waarin mijn functioneren werd afgezet tegen dat van mijn wel gedlipomeerde collega’s. Waarna ik mezelf realiseerde dat mijn expertise op niet alle maar een aantal terreinen best bovengemiddeld is, of meer. Ik heb dus resoluut besloten om de opleidingsplannen die me tot dan toe hinderlijk achtervolgden voorgoed achter me te laten.
En natuurlijk is er best af en toe een zeurpiet die dat duiveltje weer even wakker maakt. Maar ik realiseer me gelukkig steeds vaker en sneller dat er tegenover dat duiveltje een legioen engelbewaarders in stelling staan 🙂
Internet de duivel? Oeps…..
Als je zo iemand vindt,die je helpt het wezentje te deleten … laat het me weten. Ik heb ook een paar van die wezens ! 😉
En ga je als gesjeesde het dan na 18 jaar toch nog proberen om af te studeren……ik zal dat wezentje is ‘kick ass-en’….
is het toch best confronterend om collega’s te vertellen dat je alsnog (probeert) af te studeren…… alsof je steeds weer vertelt dat je eerder de ruggengraat niet had en wie weet wordt het weer een flop… hup zit ie weer op mijn schouder …
helemaal toen op de dag dat je dit artikel schreef, mijn verjaardag (helaas geen 31 maar 39 geworden…) bij het eerste college een snotneus van amper 18 naast me niet 1X, maar 2X ‘Mevrouw’ tegen me zegt…..AAAAAAAAAAAARCHHHHH … waar ben ik mee bezig!
Er is geen remedie, gewoon doorgaan.