Ik ben zelden fan van iemand. Fan zijn vind ik vooral een bezigheid voor mensen die weinig om handen hebben รณf voor mensen die ergens in hun leven hun karakter kwijt zijn geraakt en nu opvulling zoeken. Maar er zijn wel mensen – ook bekende mensen – die ik meer of minder sympathiek vind.
Gisteren zat ik naar Pauw en Witteman te kijken. God mag weten waarom, die twee worden steeds puberaler en als er eens een vrouw aan tafel zit wordt het gegiechel (niet te verwarren met het geGoogle) bijna onverdragelijk. Maar goed, het is van die net-voor-ik-ga-slapen tv. Op bezoek een van mijn weinige idolen: Maarten van Rossem.
Ik zweer het (woela, blind op mijn ogen): als ik later groot ben, wil ik Maarten van Rossem worden. Iets minder baard als het kan, maar net zoveel droge humor.
12 juli ben ik jarig. 33 word ik dan alweer (brrrr). Maarten, als je niks te doen hebt: je bent bij deze uitgenodigd.
Meneer van Rossem in actie zien? Klikt u dan maar hier. Doe nou maar gewoon, je hebt toch niks beters te doen.
Die man is inderdaad onbetaalbaar. Hoe hij laatst bij De Wreld Draait Door Giuliani in drie zinnen tot nul relativeerde, haha.
Maarten van R. is ook รฉรฉn van mijn weinige helden. Afgezien van wat leuke uitspraken van MvR was het trouwens echt een bloedeloze uitzending. Wat een ongelofelijke muts is die Claudia de Breij zeg, komt echt geen zinnig woord uit. En dan die vage lullo die ons land als cultureel attachรฉ in het buitenland gaat vertegenwoordigen. Zelfs waar het zijn toekomstige werkterrein betrof kraamde hij alleen maar onzin uit.
Jammer dat Barend en van Dorp gestopt zijn. Zolang het niet over sport ging was dat heerlijke televisie. Scherpe vragen, pittige discussies en er was meestal een qua discussie aan elkaar gewaagde mix gasten.