Picture this: Utrecht, vrijdagmiddag 16:30. Samen met een collega ben ik op weg naar huis. Zij geeft mij een lift in haar mysterieuze bak (waaruit ooit in een grijs verleden een knopje is verdwenen, maar dat is een verhaal voor een andere keer). Het Utrechtse verkeer staat volledig vast. Hoe kan dat? Werken al deze mensen niet? En indien wel, hoe kan het dan dat ze al op weg zijn naar huis? Voor mij en mijn collega geldt dat natuurlijk helemaal niet. Wij verdienen het om weekend te vieren. Maar goed, bij het vol irritante stoplichten gepropte verkeersplein tussen de Straatweg en politiebureau Paardenveld (ken uw Utrecht) is het zoals wel vaker een autozooi.

Je kent dat wel. Het verkeer staat helemaal stil om dan opeens weer een heel eind te gaan rijden. Aan de bestuurder om de Nostradamus uit te hangen en te raden wanneer hetzij het een, hetzij het ander gaat gebeuren. Met als straf wanneer je verkeerd raadt, vaststaan midden op de weg zodat de auto’s die van links kwamen er niet door kunnen. Heb je hem? Het is een ramp.

Pech voor ons dit keer, want de beloofde straf weigert aan ons voorbij te gaan. Zo staan we dus midden op de drukke weg vast. Auto’s voor ons, auto’s achter ons, ongeduldige auto’s links van ons.

Uit een van die ongeduldige auto’s komt opeens een agent zetten. Zonder blikken of blozen rukt hij mijn deur open en roept: “Je staat lekker de weg te blokkeren he!” Waarop ik hem er – terecht overigens – op wijs dat wij daar weinig aan kunnen doen en geen kant op kunnen.

“Zo kan ik er niet langs he.” Want ja, de wereld draait om meneer de agent uiteraard. “Ga maar naar achteren.” Pfff, alsof we dat niet hadden gedaan als dat kon. Zonder een reactie af te wachten smijt meneer de agent de deur dicht en loopt geirriteerd terug naar zijn wagen. Aan z’n (onguur ogende) gezicht is te zien dat hij net als Peter R is Vies, de zaak heeft opgelost: de Utrechtse verkeerschaos komt door mij en mijn collega. Komt dat zien.

…Ik ben er nog boos van!