Wat is dit voor een wereld, waarin normaal tot bijzonder is verheven. Waarin dik het nieuwe dun is en onbeschoft het nieuwe oprecht. Waarin iedereen meedoet aan een talentenjacht, maar talent nog even dun bezaaid is. Waarin kinderen te horen krijgen dat ze goed zijn zoals ze zijn, terwijl iedereen weet dat een leuk mens zijn werk kost. Waarin Frans Bauers enige unique selling point is dat hij zichzelf is gebleven. Waarin het werk van de politie door narcisten wordt gedaan en het werk van narcisten door de politie. Waarin politici zich het straatvechten hebben aangeleerd en het ABN minder geapprecieerd is dan straattaal.

Waarin boeren tóch geen agrariërs meer zijn, maar moeite blijken te hebben met het zelfstandig ontdekken van vrouwelijk schoon. Waarin Claudia de Breij ons vertelt dat Nederlandse vrouwen lui zijn en de realiteit ons vertelt dat zij nog steeds minder kansen hebben. Waarin racisme “Eerlijk zijn over het multiculti drama” heet en iemand op z’n oog meppen “happy slapping”. Waarin de Christenunie zoveel mogelijk wil verbieden en wij dat met ogen open toelaten. Waarin onze privacy op het spel staat, maar niemand daarvan wakker ligt. Waarin de rechter niet meer nodig is, omdat een man met initiaal de schuldige wel voor ons veroordeelt. Waarin erbij staan en ernaar kijken mode is en staan voor waar je in gelooft “zo 1973”. Waarin beroemd zijn voldoende is om te worden opgejaagd als groot wild. Waarin oorlog steeds dichterbij huis is en vrede steeds verder weg. Waarin de winter op de herfst lijkt en de zomer op de lente.

Kan iemand me dat uitleggen?