Er is niks leuker dan op vakantie gaan met de auto. Nou ja, niks is misschien wat overdreven, maar in de auto stappen en al rijdend op weg naar je bestemming de omgeving echt zien veranderen is een prachtige ervaring.

Met dat idee vertrok ik gisteren naar de Ardennen. Bijna een week lang stilte, rust, konijnen, vogels en bomen – en natuurlijk mijn vriend waarmee ik getrouwd ben. Want alleen naar een verlaten vakantiepark diep in de jungle van België, dat durf ik helemaal niet.

Bijna vier uur duurde de rit. Richting Breda via Eindhoven, richting Maastricht, naar Luik om dan een tijd Seraing te volgen en uiteindelijk langs scherpe bochten en doodenge heuvels, in het pikdonker te arriveren bij de bestemming.

Frappant om te zien hoe de omgeving direct ná de grens compleet  verandert. Van plat Nederland, naar – voor mij als Nederlander – imposante heuvels. Van geordende bouw, naar complete chaos. Van moderne stations, naar overblijfselen uit de jaren ’50. Van asfalt, tot iets dat erop moet lijken, maar vol gaten zit en het uiterste van je banden vraagt.

Opeens realiseer je je hoe geordend Nederland is. Hoe alles langs werkgroepen, vergaderingen en compromissen verloopt, met als resultaat nette vierkanten van wijken en exacte cirkels van steden. Alles langs geordende lijnen en met een doorwrocht plan in het achterhoofd.

En hoewel al die orde iets goeds is. Hoewel mijn hoofd net zo werkt als van andere Nederlanders en ik het fijn vind dat er stadsvernieuwing is en wegverlichting, asfalt en moderne stations. Hoewel ik dat allemaal gewend ben en inmiddels verwacht, heeft de chaos die ik hier aantref ook een vreemde aantrekkingskracht. De afwijkingen en krommingen in de organisatie bieden ook karakter en charme. Tien huizen op een rij, die allemaal compleet verschillend zijn bieden elk wel een bijzonder gezicht en weten samen tóch een compleet geheel te zijn.

Bijzonder.

Gelukkig verblijf ik op een vakantiepark met – in de zomer – veel Nederlanders, zo getuige de Nederlandse vlag die wappert bij het gebouw van de receptie. Een park dat een verzameling huist aan uniforme vakantieverblijven die ordelijk op gelijke afstand van elkaar zijn neergezet. Voel ik me toch nog een beetje thuis. Nu snel even vergaderen over wat we vanmiddag gaan doen. Kijken of we een compromis kunnen bereiken.

p.s: de meeuw was de enige die ik onderweg kon vastleggen…als chauffeur is fotograferen lastig.