Jarenlang heb ik deze nachtmerrie gehad: de telefoon ging midden in de nacht. Aan de andere kant van de lijn mijn tante uit Aruba.

“Ik moet je iets vreselijks vertellen.”

In mijn droom vroeg ik nooit wat dat was, want dat wist ik al. Er was mijn ouders iets overkomen. Ik had de nachtmerrie niet vaak, maar als ik hem had werd ik vaak huilend en soms zelfs schreeuwend wakker. Ach ja, ook in mijn dromen kan ik nogal dramatisch uit de hoek komen.

Meestal belde ik mijn ouders na zo’n nare droom op:

“Leef je nog?” vroeg ik dan aan degene die opnam. Zodra dat bevestigd was sliep ik weer verder. Maar het onbehagelijke gevoel bleef vaak nog wel eventjes hangen.

Ik woon al 16 jaar niet meer in hetzelfde land als mijn ouders. Zij op Aruba, ik hier in Nederland. En inmiddels ben ik daaraan gewend. De eerste keer dat ik kerst zonder mijn directe familie vierde vond ik het vreselijk. Maar nu vind ik onze internet- en telefoonrelatie niet alleen net zo gewoon als andere relaties, maar ook net zo waardevol.

Maar over één ding blijf ik me zorgen maken. Stel dat mijn ouders iets overkomt. Dan heb ik ze als ik geluk heb een jaar, maar als ik pech heb soms een paar jaar al niet meer gezien. Het angstbeeld dat ze komen te overlijden en dat ik niet eens meer goed weet hoe ze eruit zien, hoe ze ruiken, hoe ze voelen en hoe ze zijn – krijg ik 16 jaar later nog steeds niet altijd even goed uit mijn hoofd.

Wat een ramp daar in Haïti. Wat een vreselijke beelden. Wat zitten die beelden dicht bij mijn ergste nachtmerrie. Wat ben ik blij en gelukkig dat orkanen Aruba tot nu toe vooral over hebben geslagen. Dat de naschok  van de aardbeving op Haiti op Aruba geen schade en zeker geen doden of gewonden heeft opgeleverd. Dat de overstromingen van een aantal jaar geleden vooral materiële schade opleverden en dat de orkanen ook niet verder kwamen dan het slopen van een paar boten.

De beelden van Haïti snijden door me heen. Ik voel mee met iedereen die niet daar is en zich zorgen maakt om geliefden, familie, vrienden en kennissen. Ik voel natuurlijk ook mee met de mensen die daar leven, waarvan hun bestaan van de ene op de andere dag compleet veranderd is. Natuurlijk was Haïti een arm en politiek onrustig land, maar deze combinatie en  schaal van chaos en dood is ongelofelijk.

Geld geven is het enige dat ik nu kan doen. Geld om mijn eigen nachtmerries mee af te kopen, om misschien wat Karmapunten te scoren, maar vooral om al die mensen te helpen. En al vind ik een telethon een vreselijk ding, ik wil iedereen toch vooral aansporen om – voor zover je dat nog niet hebt gedaan – wat centen over te maken. Want de economische crisis die we hier hebben is toch echt een windstille dag vergeleken met de orkaan die Haïti heeft gesloopt.

Na hun pensioen komen mijn ouders weer in Nederland wonen, omdat ze het hier toch best missen. Mij kan de tijd niet snel genoeg gaan. Ik heb geen idee hoe het is om als volwassene in hetzelfde land te wonen als je ouders, maar ik wil het heel graag ontdekken.

En nu snel doneren. Want dat kan ook gewoon vanuit de Ardennen.