De gedachten springen als krolse krekels door mijn hoofd. Dit moet nog af, dat moet ik nog doen, die moet ik nog bellen, dat moet ik nog vragen, daar moet ik nog heen…en oh ja, dat moet ook nog.

Met elke stap en elke gedachtensprong lijken de huizen in de straat groter te worden en ik kleiner. Ik voel me als Alice in Wonderland die het drankje heeft gedronken waar ze steeds maar kleiner en kleiner van wordt. Maar in plaats van dat het op tijd ophoudt zodat ik door een klein deurtje kan lopen, blijf ik maar krimpen.

Ik kan er niet mee zitten. Vandaag is zo’n dag waarop het me fantastisch lijkt om een minuscuul mensje te zijn. Eentje waarvoor de telefoon beantwoorden natuurlijk onmogelijk is. En waarvoor afspraken nakomen helemaal niet kan. Een heel klein mensje dat straks niet op het vliegtuig naar Turkije hoeft te stappen, maar in bed kan blijven liggen tot al het gedoe voorbij is. Een mini-Xaviera waarvoor begrafenissen veel te groot zijn en de eerste werkdag bij een nieuwe baan niet te doen.

Met een piepklein huisje, met daarin een piepklein king sized bedje. Met een mini-dekentje waar ik me onder kan verstoppen totdat al deze ellende voorbij is en alles weer gewoon z’n gangetje gaat. Dan pas eet ik het koekje waar ik weer groot van kan worden. En wie weet eet ik wel een hapje extra, ik kan nog wel wat lengte gebruiken.

Maar ik zit gewoon in Utrecht. En zelfs Google Maps kan mij niet vertellen waar ik wonderland kan vinden. Er zit dus niks anders op dan straks op het vliegtuig stappen en voor het eerst naar Istanbul te vliegen. Er zit ook niks anders op dan volgende week naar de begrafenis gaan. En die eerste werkdag (waar ik tot maandag echt naar uitkeek) die moet ik ook maar gewoon doorstaan.

That’s life kids en zo dramatisch is het natuurlijk allemaal ook weer niet. Maar ik heb er wat voor over hoor, zo’n krimpdrankje uit een sprookje.