Je denkt iemand te kennen. Jarenlang trek je samen op. Als het zo uitkomt slaap je in hetzelfde bed. Je zorgt voor elkaar. Jij met eten, hij met warmte. Het is een relatie waar menigeen jaloers op zou zijn. En na al die tijd en alles wat je samen deelt, denk je iemand dus te kennen.

En dan ontdek je iets wat je nooit achter hem had gezocht. Waarvan je niet eens wist dat hij het kon. Iets wat hij blijkbaar al die tijd voor je geheim heeft weten te houden. Terwijl jullie lief en leed deelde. Terwijl hij er was voor elk succes en elk falen. Hij voor je klaarstond als je in tranen was en je weer aan het lachen wist te maken met zijn gekke kunstjes.

Dertien jaar zijn we al samen. En vanmiddag betrapte ik hem voor het eerst. Het hele voorval maakte dat ik mij af ging vragen wat hij nog meer voor mij verborgen hield. Maar dat zal hij mij nooit vertellen. En zo zal die vraag altijd een rol blijven spelen in onze relatie.

Het was geen bijzonder moment – het moment waarop ik de badkamer binnenliep. Niks aan de dag had deze situatie verraden. Mijn Shiri, mijn kleine harige, vaak miauwende, meestal op mijn toetsenbord zittende, achter touwtjes aanrennende, uitgebreid relaxende en soms arrogante Shiri, was op de plee gesprongen en stond daar te poepen in het toilet.

Ongelooflijk. Dertien jaar was hij mijn trouwe huiskat en als het aan mij ligt houden we dat nog een jaar of wat vol samen. En in al die tijd wist ik niet dat hij gewoon naar het toilet kon. Dat die kattenbak blijkbaar een evil spelletje was om mij aan het werk te zetten.

De gedachten racete door mijn hoofd: kon hij ook gewoon zelf zijn Sheba-blikjes openmaken? Ze met mes en vork leegeten? Zat hij wanneer ik  naar mijn werk was te bladeren in De geschiedenis van het denken of had hij misschien een voorkeur voor Nevelen van Avalon of 100 jaar eenzaamheid? Alles kon opeens.

Nou ja….behalve dan doortrekken!