Ik zit de afgelopen weken met stijgende verwondering te kijken naar het CDA. Als overtuigd atheïst is het niet bepaald mijn partij. Een absolute scheiding van kerk en staat zou me helemaal niet slecht uitkomen. Mijn beeld van het CDA is dan ook dat het een partij is, met gekke gristenen – in de beleving van een atheïst een pleonasme.

Maar opeens blijkt dat clubje gekke gristenen de afgelopen weken niet alleen dissidenten te huizen (heeft iemand Castro al gebeld?), maar ook gewoon ouderwetsche principiële rakkers.

Klink, die ten halve bedacht dat zijn principes zwaarder wegen dan de wil om te regeren. Ferrier en Koppenjan die zich tegen de stroom in uitspraken. Hitsch Ballin die al slissend een goed punt maakte. En vandaag tijdens het CDA congres een hele hoop mensen die niet alleen de praktische (what’s in it for me) kant bekeken, maar zich bewust waren van kwesties die gaan over principes en toon.

Al met al ben ik prettig verrast. Al met al, bekijk ik het CDA nu wel ietsje anders. Lid worden zit er voor mij niet in. Maar wat meer nuance in mijn beeld van deze partij en haar leden is wel geboren. Een historisch moment vind ik zelf. Maar goed, wel alleen voor mezelf hoor!

Oh ja…Maxime mag van mij trouwens naar huis. Krokodillentranen doen me weinig.