De camera en ik zijn geen vrienden. Ik weet dat je me niet gelooft (ik heb duizenden foto’s op Flickr staan), maar het is echt waar.

Ik was het eerste kleinkind en de oudste thuis. Je snapt wel dat ik nogal kapot werd gefotografeerd. Tot in elk geval mijn 10e zijn er tal van foto’s van mij in allerlei familie-albums (voor alle jongeren: vroegâh waren foto’s niet digitaal!) terug te vinden. Maar rond een jaar of 10 houdt dat echt op. Dat was het moment waarop ik besloot dat ik helemaal niet op de foto hoefde als ik dat niet wilde. Dus zodra iemand met een camera aan kwam lopen, rende ik snel de andere kant op. Zodra iedereen paraat ging staan, schoof ik achter mijn langste oom. En toen ik wat ouder werd, zorgde ik er gewoon voor dat ik zelf de fotograaf was.

Tussen mijn 10e en mijn 22 is het aantal kiekjes dat ik van mezelf heb letterlijk op 1 hand te tellen. En weet je, achteraf vind ik dat toch best jammer.

Niet omdat ik nou zo uitgebreid naar mezelf wil turen. Maar er komt een dag dat ik zelf rimpeldons heb (mijn woord, maar mag gebruikt worden!) en dat het vast heel leuk is om naar al die oude foto’s te kijken. Zoals het voor mijn moeder nu leuk is om die gelige foto’s van zichzelf uit de jaren ’70 tevoorschijn te trekken (waarom waren alle foto’s uit de jaren ’70 zo gelig?).

Tegenwoordig bijt ik dus door de zure appel heen. En ja, ik vind het nog steeds een zure appel. Om mezelf dan ook weer terug te zien. Brrrr. En poseren heb ik al helemaal een hekel aan. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat mijn lach op 98% van de foto’s onwijs nep is en dat ik tussen mijn tanden door sis: “klik dan, klik dan, klik dan.” Maar ik wil niet weer zo’n fotografisch gat in mijn bestaan, dus kiek, kiek en kiek ik wat af.

Ik kwam overigens op een van mijn digitale omzwervingen een pagina tegen met ongemakkelijke familiefoto’s….oeh, het kan nog altijd erger.

Check hier voor álle foto’s