Net voor 8’en arriveren Jan en ik bij het theater waar we de Workshop Stand-up comedy volgen. Buiten staan de twee docenten relaxt een peukie te doen en scoren zo direct punten bij mij  (waarom kun je in het echte leven niet gewoon +1 doen he). Snel steek ik er ook eentje op, om het moment van de waarheid met nicotine te verzachten én uit te stellen.

Veel te snel is mijn peuk op en moet het theater worden betreden. Binnen zijn de andere workshop-gangers al dik aan het netwerken met elkaar. “Hoi,” roep ik. Zoals altijd in een groep nieuwe mensen voel ik me niet op mijn gemak én wantrouw ik iedereen direct. Je kunt meteen concluderen hoe goed ik in netwerken ben: minimaal.

Uit mijn tas haal ik mijn aantekeningenboekje en mijn pen, helemaal klaar om aantekeningen te maken. Niet echt hoor, maar het is tijdens zo’n eerste les wel handig om te doen alsof je niet kan wachten om interessante zaken op te schrijven. Docent Roel vertelt ons eerst over comedy-theorie. Daar kan ik hier nu natuurlijk van alles over opschrijven, maar ja…da’s niet zo aardig voor de workshop-docenten. Dus zeg ik: volg de workshop zelf voor meer info.

En dan is het zo ver. Het podium dat me al enige tijd onheilspellend zit aan te staren is onderdeel van de eerste opdracht. Iedere workshop-ganger moet midden in de spotlight staan en zich door de andere -gangers laten beoordelen, zonder iets over zichzelf te vertellen. Wat voor werk doe je? Heb je kids of niet? Wat voor type ben je? Ik ben niet direct aan de beurt, maar maak me natuurlijk vreselijk zenuwachtig. Ik besluit me bij de andere kandidaten stil te houden, in de hoop dat niemand wraak wil nemen op zo’n stil aardig meissie als ik.

“Je bent 40,” roept de eerste. “En Marokkaans” Bij dat laatste kan ik mijn mond niet helemaal houden, al is dat wel de bedoeling: “Jullie Hollanders zijn daar ZO slecht in…”

“Je geeft leiding aan mannen,” roept een ander “en je bent helemaal geen 40, maar 34 ofzo.” Die laatste roeper vind ik meteen eindeloos gezellig. “Enne je bent modebewust en creatief..” ha, dat komt dus door mijn knalroze panty. “Je zingt!” raadt iemand meteen goed. “Je bent spiritueel en je gelooft niet in god, maar denkt wel dat er iets is…” Dat laatste doet pijn. Ietsisten zijn wel zo’n beetje de meeste irritante mensen die er zijn.

Al met al vallen de opmerkingen vreselijk mee. Met trillende benen verlaat ik het podium. Ik mag de volgende aanwijzen en kies direct de jongen die riep dat ik ietsist zou zijn. Kleine wraakjes zijn de beste wraakjes.

Interessant is het wel. Ik besluit dan ook meteen om bij de volgende workshop die ik zelf geef deze oefening zelf ook te doen. Het zegt iets over hoe je overkomt. Iets over de (eventuele) vooroordelen die anderen over je hebben. Het betekent niet dat je moet veranderen, maar het helpt wel om je er bewust van te zijn.

De rest van de avond vullen we met meer comedy-theorie en eindigen we met een huiswerkopdracht: schrijf materiaal voor 3 minuten die je bij de volgende les mag laten horen.

Oké dan! The deep end of the pool enzo.

Ach ja, het is ook niet geheel onlogisch. In 10 lessen moeten we een act bij elkaar schrapen. Hoe eerder we daarmee starten hoe beter. Maar wat een stress kinders. Ik ga er dit weekend eens keihard voor zitten. Het schijnt om een grap of 15 te gaan. Ik kan er niet één verzinnen vandaag, dus mocht je nog mooi materiaal hebben…kom maar door 😉