Sterrig momentje

Heel even voelde ik me vandaag een echte ster. Nou ja, niet héél echt hoor. Maar gewoon voldoende echt voor een non-ster zoals ik. En dat op de vroege ochtend, bij Koffietijd.

Voor de 6e keer dit jaar mocht ik vanmorgen bij de dames van het RTL-programma komen vertellen over leuke (nieuwe) apps. Dat deed ik begin dit jaar voor het eerst, toen ik Job Cohen de les mocht lezen over zijn twitter-gedrag. Met zijn aftreden kort daarop heb ik overigens helemaal niks te maken, dat wil ik wel even benadrukken 😉

Dit keer vertelde ik Pernille La Lau over een 4-tal apps die handy dandy zijn voor deze en gene. Een optreden van een minuut of 5. Maar voor die 5 minuten dat ik op het scherm te zien ben, ben ik ongeveer 2,5 uur kwijt: er moet make-up worden gesmeerd, er moet worden gerepeteerd en er moet natuurlijk koffie worden gedronken (het moet wel authentiek zijn natuurlijk).

Omdat het vandaag donderdag is en ik elke donderdag ook op de radio over apps en leuke sites mag vertellen, had ik aan de mensen van de WildFM Ochtendshow (de onwijs coole Dyantha en Anthony > Sorry Anthony, Dyantha mocht voorop omdat ze Arubaans is) laten weten dat ik waarschijnlijk in de make-up zou zitten en eventueel niet op kon nemen i.v.m. de repetitie. We besloten het toch te proberen.

Eenmaal in green room van de Koffietijd studio (de oude Gouden Kooi Villa) kwam daar opeens Maureen Du Toit binnenlopen. Met haar zat ik op school in het Bilthovense en was net 2 weken terug ook vrienden met haar geworden op Facebook. Maar het was jaaaaaaaaaa(aaaaaa)ren geleden dat ik haar in het echt had gezien.

En toen was het tijd voor mijn voldoende-sterren-moment. Terwijl ik bij de make-up zat, en Maureen en ik bij elkaar informeerde hoe het de ander verging, werd ik gebeld door de radio-luitjes. Al omhoog kijkend en dan weer naar beneden turend, mond open en mond dicht, links en vervolgens weer rechts draaiend deed ik mijn radio-dingetje: “Was dat echt de radio?” Vroeg de make-up dame toen ik weer had opgehangen en keek me een beetje vreemd aan.

Maar mijn bijna-belangrijk-moment was daarmee nog niet voorbij hoor. Nee nee, eenmaal binnen werd ik door Pernille (zo noem ik haar nu natuurlijk) en Loretta zo hartelijk begroet dat ik er zelf helemaal vrolijk van werd. Nou, heel even voelde ik me sterrig. Niet supersterrig, maar gewoon licht-sterrig. En dat is voor mij meer dan voldoende.

Sterriger dan die ene keer dat ik werd herkend. Want dat was wel echt heel raar. Horen (lezen)? Te laat, nu heb ik eraan gedacht. Komt-ie!

Ik was dus stappen bij de slechtste disco van Utrecht. Zo eentje waar je heen gaat “omdat het nog open is..” Die zit bij mij in de straat (zo’n beetje) en elke keer dat ik van het stappen naar huis ga, loop ik er langs en denk ik: “Niet naar binnen gaan” Waarop ik 5 minuten later een sigaretje zit te roken in de rokersruimte van diezelfde discotheek en me afvraag hoe ik het nou weer voor elkaar heb gekregen om er wéér te zijn.

Op deze avond was ik ook weer onderweg naar diezelfde ruimte, toen ik door een keilange, gitzwarte man opeens op de schouder werd getikt. Verstoord keek ik om – zoals een vrouw dat doet in een omdat-ie-nog-open-is-discotheek: “Ik ken jou…” zei de zwaar benevelde gozer (het was duidelijk een gozer). Ik wilde hem net laten weten dat ik dat eindeloos betwijfelde, maar hij was me voor: “…van koffietijd!!!”

De volgende dag dacht ik echt dat ik het had gedroomd. Laten we eerlijk zijn: lange, gitzwarte (en) mannen zijn niet perse de doelgroep van het programma. En dat hij me in die toestand nog herkende ook, is op z’n minst gezegd een prestatie. En laat ik dan toch ook benadrukken, dat ik het natuurlijk best geinig vond: een beetje vreemd, maar wel leuk ofzo.

Nou ja, kleine sterrenmomentjes. Te miniscuul om zonder telescoop te bekijken, maar voldoende voor mij om vandaag een met een excellente bui de rest van de dag minder sterrige dingen te doen. De afwas en mijn kledingkast, administratie en mijn todo-lijst. Eerst maar een kat aaien.

Share with your friends









Submit

Digitale kletskous, gezellige borrelaar, webgek en -werker, kattenvrouwtje. Lees, speel wat piano, zing wat, maak wat internetdingen. Hekel aan valse wijven, maar nog meer aan valse kerels.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Share with your friends









Submit