Toen ik met Twitter begon vond ik er daadwerkelijk niks aan. Het leek alsof iedereen alleen maar zat te lullen over hoe belangrijk zij wel niet waren, hoe belangrijk hun gezelschap wel niet was en hoe belangrijk hun bezigheden wel niet waren. Ik ergerde me dood. Twee maanden later was ik er (bij twitter-poging nummer 3) niet meer weg te slaan: Twitter had me voor zich gewonnen.
Dat was in 2007. Het is nu 2012 en de dienst met de blauwe vogel begint voor mij zijn charme te verliezen, gek genoeg om dezelfde redenen als toen ik begon…en nog wat extra’s.
Laat ik het scanbaar voor je maken….
Personal branding carebear
Natuurlijk is het prima om jezelf te profileren. Dat doe je in het offline leven ook: zoveel mogelijk jezelf van je beste kant laten zien. Gelukkig maar, mensen kunnen bij vlagen best naar zijn en het is helemaal niet on-fijn als ze een beetje hun best doen. Maar je kunt ook te ver gaan.
Wat mij betreft mogen tweets over die “onwijs interessante offerte” of die “inspirerende klant”, de “enthousiaste leerlingen van je workshop” of dat “fantastische artikel over jouw boek” – best door je timeline heen. Natuurlijk, je bent enthousiast en de wereld mag het weten, geen probleem. Maar wanneer 80% van je tweets #zinin-meldingen zijn, dan begint het wel enigszins te irriteren en verdacht veel op sluikreclame te lijken.
En oh ja, natuurlijk ben ik niet de maat der dingen en claim ik niet voor anderen te bepalen wat “te ver” is. Ik ben totaal bereid om te accepteren dat ik de enige ben die dit vindt!
Check dit, klik dat, doe zus, like zo, ga hier, doe mee aan dinges
Mijn TL zit vol met opdrachten. Iedereen deelt als een gek allerlei content die gelezen moet worden, pagina’s die ge-liked moeten worden, tweets die geretweet moeten worden. En natuurlijk is je fanpage ook gaaf en zet je nieuwste blog ook aan tot nadenken. Uiteraard is die tweet totaal het retweeten waard. Maareh, als 80% van je tweets uit oproepjes en links naar je eigen blog bestaat, dan wordt het toch een beetje ongezellig. Je bent een mens, geen machine. Je bent een persoon, geen reclameblok. Vertel me eens wat over jezelf, over wat je meemaakt, over wat je tegenstaat of over waar je vandaag blij van bent geworden. Gewoon zonder opdracht. Da’s gezellig.
Over #fail, stampvoeten en kleuters
Bedrijven zouden beter naar hun klanten moeten luisteren: jajaja, ik weet het. En dat is ook zo. Elke keer als ik voor de zoveelste keer door een keuzemenu word geleid wanneer ik bedrijf X bel, elke keer dat ik naar de muzak versie van Bon Jovi moet luisteren..20 minuten lang, elke keer dat ik kastjes en muren op mijn pad vind, ben ik het daar hartgrondig mee eens.
Maar als ik op Twitter kijk, dan denk ik soms: houd eens op met zeuren. De onmogelijke en soms infantiele eisen die de twitterende medemens soms stelt, zijn niet langer reëel . “#fail die NS en waar blijft de webcare?” of “Het is nu 7 uur en ik wil nú antwoord op mijn vraag Vodafone. Het internet is 24/7 ja!”
Natuurlijk mag je klagen als je iets vervelends overkomt. Natuurlijk mag je kritiek hebben op een bedrijf dat slechte producten of halve diensten levert. Maar de attitude dat je – omdat je een twitter-account hebt – het recht hebt op álles waar Jij denkt recht op te hebben of anders zwaait er wat, doet denken aan het gestampvoet van een kleuter. En zoals The Nanny zegt: that’s not acceptable behaviour, go sit in the naughty corner.
Deze tweet wordt mogelijkgemaakt door..
En als we het dan toch over bedrijven hebben…die hangen massaal op Twitter. Elke week weer word ik gevolgd door tientallen logo’s: twitteraccounts die blijkbaar niet door mensen worden bemand, maar door afdelingen. En ja, dat kan soms best goed uitpakken (zo zijn de mensen van Nespresso best gezellig), maar meestal doet het dat niet. Meestal is het resultaat van zo’n merk-account een grijze en grauwe twitter-stroom, zonder mening, zonder enig te onderscheiden karakter en zonder oprechte interesse in de medemens. Nou ja, tenzij die medemens natuurlijk geld op kan leveren, dan druipt het van de interesse.
En natuurlijk willen bedrijven ook een graantje meepikken, dat spreekt voor zich. Maar bij bedrijven werken toch gewoon mensen. Persoonlijk klets ik dan liever met hen. Wil ik iets zakelijk vragen, dan vind ik zo’n logo-account prima, maar die hoeft mij niet te volgen en ik volg hen alleen bij grote uitzondering.
140 karakters: gemaakt voor oppervlakkigheid
Dat Twitter je dwingt tot een maximum van 140 karakters blijf ik jammer vinden. Niet omdat ik iets tégen 140 karakters heb (het is maar een getal), maar omdat het uitnodigt tot oppervlakkigheid. Nee, nee, niet meteen steigeren: niet alle tweets zijn oppervlakkig, maar een echte discussie wordt door de grenzen van het systeem zelf bemoeilijkt. Je punt is gewoonweg niet altijd te maken in 140 karakters. Terwijl aan de andere kant zend-tweets vaak exact passen in die 140 karakters.
Het systeem nodigt daarmee uit tot opdrachten (zie een vorig punt hierover) en veel minder tot echte gesprekken: “Nu heb ik echt iets te zeggen, kijk maar op mijn blog.“ Misschien is dat ook prima, maar het is niet wat ik zoek op een plek waar interactie het ultieme goed wordt geacht te zijn.
Tel daarbij dit op: ik zeg iets, honderden mensen lezen dat, iedereen reageert apart en opeens heb ik dezelfde conversatie tig keer, met tig verschillende mensen. Social media is supposed to be about conversations. Ja ja, maar niet 100 keer dezelfde en het is fijn als juist conversaties dan gefaciliteerd worden.
Persoonlijk: mens/merk
Hoewel ik dan eigenaar ben van 42bis en ik natuurlijk graag de links naar dat platform deel, heb ik totaal niet het idee dat ik een merk ben. Merken hebben namelijk zelden honger, ze plassen ook niet al te vaak en merken hebben zelf niet zoveel gevoel.
Toch word ik steeds vaker op Twitter wel behandeld als merk. Als een concept waartegen je maar kunt roepen wat in je opkomt, want ja…een merk heeft een verantwoordelijkheid he en moet voldoen aan de eisen van gebruikers van dat merk.
Ik merk dat ik mijn twitter met steeds meer tegenzin open: “wat krijg ik nu weer voor de kiezen?” Het is geen fijn gevoel. Ik durf te beweren (al heb ik het niet berekend) dat de meeste van mijn tweets mensen-tweets zijn. Ik durf te beweren dat mijn TL bestaat uit een mix van van alles. Zoals mensen bestaan uit een mix van van alles. Ik begrijp dan ook niet zo goed waar het idee vandaan komt dat ik onbeschofte onaangenaamheid, niet als zodanig ervaar….dat doe ik namelijk wel.
Oh ja, niet omdat ik niet tegen kritiek kan. Maar er is een verschil tussen: “nou, dat vind ik maar niks” en “Mijn god, wat is dat KUT.” Basale omgangsvormen zijn ook op Twitter niet verboden. Nee, ik lig er niet wakker van, maar ja, ik word er soms wel een beetje moe van.
Weg ermee?
Natuurlijk heeft Twitter nog steeds leuke kanten. Natuurlijk vermaak ik me er prima, ontdek ik mooie nieuwe dingen, heb ik er soms best leuke gesprekken, ontmoet ik leuke mensen en lach ik me soms dood.
En ja, je maakt je eigen Twitter, dus als ik me erger dan ligt dat natuurlijk net zo hard aan mij, als aan jou (niet jij jou, maar al die andere mensen jou). Op z’n minst is het dus tijd voor en grote schoonmaak. De attitude die ik in het begin en tot voor kort had, dat iedereen basaal interessant is, moet ik heroverwegen. Dat is wat ik moet doen.
Maar stiekem heb ik toch een sterk vermoeden dat het niet alléén aan mij ligt. Dat twitter veranderd is en langzaam maar zeker een plek gaat krijgen op het lijstje ICQ, CU2 en Hyves. Dat het tijd is voor wat nieuws. Niet perse Facebook, misschien is het ook niet Google+, maar ik wacht gespannen af, want het web stelt nooit teleur.
Caution: dit gaat over mijn ervaringen op Twitter en is geen aanval op jou. Take it easy, take a SiSi.
Oh, dit is waarom ik ook zo stil ben tegenwoordig op twitter 😉
Even een oprechte opmerking. Je schrijft heerlijk. Leest vlot en je heb de lezer meteen te pakken. Okee, dan heb ik dat gehad.
De andere opmerking is ook oprecht, maar wat kritischer. Je zou eens de lat standaard wat hoger moeten leggen wie je volgt en wat leest. Je hoeft niet alles te lezen en alles te pikken. Ja, Twitter heeft leuke mensen en ook nare mensen. Maar als je iemand niet lust verplicht niemand je dat alles tot je te nemen. Als mijn antennes zeggen méh, dan klik ik verder en beperk ik ik die bijdrage tot kennisneming. Je zegt het zelf: het wordt onderhand tijd voor een grote schoonmaak. Maar misschien moet je standaard kritischer zijn en de ergernis niet laten opbouwen tot een soort van tirade, gevolgd door een grote schoonmaak. Elke dag even poetsen houdt het stof van de vloer. Doe ik ook. Niet maatgevend, zeker niet, maar het werkt wel, vind ik.
Dan allereerst: dank je. Je reactie was in de spambox terecht gekomen…no clue why!
Dan verder >
Je gaat er nu vanuit dat mijn standaard onvoldoende is en mijn opruimwoede tekort komt. I beg to differ.
Wat er wel is,is dat ik een balans probeer te vinden tussen het ontmoeten (digitaal) van nieuwe mensen en een open, hartelijke en welkome houding. En het weghouden van grut dat me niet aanstaat! 🙂
Mijn online zichtbaarheid – in elk geval binnen dat twitterwereldje – is redelijk groot inmiddels. Veel mensen ken ik ook in het echt en mag ik graag. Dat betekent niet altijd dat ik elke tweet die ze de wereld insturen ook fan-fucking-tastic vind. Maar omdat het mensen zijn die ik an sich wel mag, voel ik me niet meteen geroepen om ze eruit te zetten.
For the record: dit is geen tirade, ik was niet boos toen ik het tikte, ik stompte de letters niet op mijn toetsenbord, ik heb niks stukgemaakt, niemand verwond en tijdens het creëren zijn geen dieren geschaad.
Ik heb geprobeerd een gevoel te verwoorden dat ik bij twitter heb. Ik heb ervoor gekozen om dat op mijn persoonlijke blog te plaatsen (en niet op 42bis.nl – wat an sich natuurlijk had gekund, gezien dat blog o.a. over social media gaat) omdat dat gevoel het mijne is en niet dat van een ander, Sterker nog: ik ben verbaasd door de vele reacties (op de twitters, G+, FB, LinkedIn en hieronder etc.) die op dit schrijven heb gehad, die dat gevoel bleken te delen. Dat had ik totaal niet verwacht, eerder het tegengestelde.
In het kort: ja, je moet filteren. Ja, dat doe ik ook. Nee, dat lost niet alles op. En ja, ik vind dat het platform zelf daar mede debet aan is. En nee, ik schuif niet alle verantwoordelijkheid weg. En nee, ik ben er niet boos over. En ja, ik ben an sich wel een slechte huisvrouw, maar mijn social media-activiteiten zijn redelijk ordelijk 🙂
ja, ik dacht ik leg het even uit, dan weer Hans ook weer hoe hij in elkaar steekt! 🙂
Schrijven kán ze! In grote lijnen met heel veel punten eens. En tóch kan ik nog niet zonder.
je hoeft ook niet zonder! 🙂 Ik ga ook niet weg. Bij Hyves ben ik ook nooit officieel weggegaan. Ik wacht gewoon tot er iets anders komt dat mijn aandacht beter vasthoudt en dan gaat twitter vanzelf weg 🙂
Xaviera, ik ben het helemaal met je eens. Ik moet een lijst gaan maken met leuke mensen of mijn Twitteraccount wordt een dood accountje. Ik ben al die reclame, zelfverheerlijking en nepinteresse zo zat! Deze maand heb ik maar 20 tweets verstuurd en de meeste tweets gingen via Goodreads of Pinterest. (Erg, want ik heb een enorme hekel aan dat soort tweets!) Ik heb er op dit moment gewoon geen zin meer in.
Hoi Marielle,
Eigenlijk raak ik helemaal niet zo snel geirriteerd. Van mijn mogen 4square checkin’s, links, plaatjes, getglue en alles…kom maar door. Maar de balans lijkt een beetje weg. En ik heb het idee dat dit deels het resultaat is van het systeem en deels natuurlijk omdat er net iets te veel mensen zijn die twitter als trucje zien ipv gewoon een hangout plek 🙂
Hoi Xaviera,
Die balans is volgens mij helemaal zoek. Iedereen stuurt maar door, linkt en retweet… Echt waardevolle tweets zijn daardoor bijna niet te vinden. Ik maak me er ook schuldig aan door bijna niet meer te tweeten, maar ik heb dus nog wel andere accounts (die aan twitter gekoppeld zijn) aan staan. Dat is dus wat ik bedoelde 🙂
Maar ik zal eens wat energie in een lijst steken. Wat ik dan wel weer jammer vind, is dat het zoveel gedoe is om de lijsten te bekijken. Je account springt altijd op de standaard timeline. Of loop ik inmiddels achter???
Groet,
Marielle
Misschien is Pheed wel een mooie opvolger van Twitter?
Ha. Ik wacht al 20 dagen op een beter antwoord dan ‘We gaan ernaar kijken’ van Pheed nadat hun activation email maar steeds niet bij mij terecht komt.
Herkenbaar, De mensen/accounts die ik niet leuk vind, ontvolg ik gewoon, maar ze glippen toch de tijdlijn in… En als er massaal mensen afgezeken worden op Twitter (tijdens bepaalde tv-programma’s omdat “wij” met z’n allen zoveel leuker en beter zijn…) heb ik gewoon een Twitterloosavondje :).
Xaviera, stel ik zie je als een merk en volg daarom je tweets. Hang daar ook nog een aantal kernwaarden aan, zoals groot blog bezitter, geek pumps, kleurrijk, afwisselende blog post, maar bovenal ook gezellig, hartelijk en verrassend; dan lijkt mij dat een compliment voor het ‘merk’ Xaviera. En dat is wellicht de twist. Wil je als merk of als persoon gezien worden? Misschien wisselen merk en persoon elkaar soms ook af. Is dat erg? Volgens mij doe je het hartstikke goed en dat lijkt me alweer een compliment. Groet, Silvia
prima…als je maar niet vergeet dat ik ook een mens ben… En, complimenten zijn natuurlijk altijd leuk 🙂
Haha, heerlijk geschreven en herkenbaar! Via een Retweet van jouw bericht kwam ik hier terecht. Is ‘t toch nog ergens goed voor… 😉
hahahaha het voelde ook wat raar om dit bericht te tweeten …licht ironisch ofzo 🙂
Maar zoals ik ook in het blog zeg > geen probleem met tweeten van links, maar beetje balans is leuk! 🙂
Raak verhaal Xaviera. Uit mijn hart gegrepen. Maar als alle interessante tweeps verdwijnen voordat er een echt alternatief is, dan ga ik toch iets heel erg missen. Voorlopig volsta ik met het ontvolgen van alle tweeps die teveel ‘spammen’. En ik werk met lijstjes. Ideaal!
Denk ook niet dat mensen direct gaan verdwijnen. Zo’n exodus kost wat tijd. Daarbij zie ik nog geen alternatief momenteel!
Ik werk zelf ook met lijstjes en dat is idd fijn. Maar het is ook wel een beetje de teneur op twitter die me soms op de zenuwen werkt en daar helpen lijstjes soms wel en soms niet tegen 🙂
Goede blog met herkenbaar veel irritaties.
Maar niet weggaan op twitter hoor!! Het zijn toch echt de mensen als jij die het verschil tussen nuttig en nutteloos maken.
dank je, that’s nice. Voorlopig blijf ik hangen hoor. Daarom eindigde ik ook met: nog steeds best prima, maar zal gewoon zelf wat selectiever moeten worden.
Ik heb Twitter eigenlijk nooit ‘echt’ leuk gevonden. Ben nogal visueel ingesteld en vind het leuk als een berichtje er goed uitziet met plaatje en al. Dat kan niet op Twitter.
En als je alles leest (nou ja, voor zover dat lukt) wat er allemaal gepost wordt over het gebruik van social media, dan begrijp ik waarom het mis gaat. Mensen worden gepusht door de ‘goeroes’ om zoveel mogelijk (zakelijke) tips te geven… en wat ik steeds meer mis, is de mens achter het bericht.
Dit zie je overigens ook op Facebook gebeuren.
En ja, ook ik wijs klanten(kleine bedrijven) op de mogelijkheden van social media.
Maar niet iedereen kan daar zijn draai vinden met als gevolg dat -steeds meer?- mensen hun voorgeprogrammeerde riedeltje afspelen met alle gevolgen van dien.
De hangplek voor de echte rouwdouwers wordt daardoor wellicht een stuk minder gezellig, en je ontmoet zo ook niet snel mensen met wie je graag eens gezellig wil babbelen en flauwekullen…
Iets wat ik zelf heel graag doe op de social media, maar ook ik (oef ha ha) kreeg het gevoel dat ik dan niet ‘serieus’ genoeg bezig ben … 😀
Yups, vooral dat > “Maar niet iedereen kan daar zijn draai vinden met als gevolg dat -steeds meer?- mensen hun voorgeprogrammeerde riedeltje afspelen met alle gevolgen van dien.”
Ik ontmoet nog steeds veel leuke mensen en ik klets ook nog steeds met genoeg leuke mensen, maar het is wel errrrrrg zenderig geworden qua sfeer.
En over serieus: pffff nergens voor nodig om de hele tijd serieus te zijn. Als ik het heb over diepgang gaat het niet over Plato, maar over gewoon “dat wat mensen bezighoudt” …en soms over Plato…vooral zijn utopie 🙂
Dag Xaviera,
heeft het ook niet alles te maken met verwachting en/of gewenning? Ik heb ook wel momenten dat ik sommige tweeps te veel hetzelfde vind blaten. Die ontvolg ik dan of die verban ik naar een lijstje (als ze in het laatste geval braaf zijn zet ik ze soms terug).
Ik ben best wel kieskeurig in wie ik volg (bijna geen wat) maar vind het ook wel oké als tweeps net als echte mensen soms off-topic babbelen. Niet alles hoeft altijd even interessant of diep te zijn. En soms zijn alledaagse zaken zo prachtig!
Geloof me: ik scan alle tweets in mijn tijdlijn. En dat is eigenlijk gekkenwerk. Maar alleen inhaken wanneer je even tijd hebt ligt me niet, dat creëert voor mijn gevoel geen band.
Ik haal veel, heel veel voor mijn communicatievak uit Twitter. En de beperktheid van 140 tekens maakt ook dat ik er met regelmatig scannen nog uit kom. Met meer schrijfruimte gaat dat nooit lukken. Ik hou van die korte, kernachtige boodschappen en oneliners.
Kortom: schrap de mensen die voor jou teveel in herhaling vallen, die blaten of onbeschaamd reclame maken, of met wie je gewoon niets (meer) hebt. Zoek er dan een paar nieuwe bij die je horizon aangenaam verbreden. Succes!
Iedereen gebruikt Twitter op zijn eigen manier. Ik ben dan ook verbaasd dat de teneur van de reacties (hier, op twitter, op FB en op G+ en zelfs LinkedIn) herkenning is.
Ik ben niet zo vreselijk selectief in wie ik volg. Simpelweg omdat een profiel vaak maar bar weinig zegt over de mate van (online) gezelligheid die ik met iemand kan hebben. Ben een doodnieuwsgierig mens en heb contact met allerlei door juist niet super-specifiek te zijn.
Ik lees ook zeker niet alle tweets: ik duik er af en toe in en klets dan tegen iemand aan, ik deel soms wat, ik discussieer (heel) soms wat, etc etc.
Het schrappen van de mensen die reclame maken cq blaten is niet altijd wat ik wil: sommige van deze mensen vind ik bijv. in het echt heel leuk. Of sommige van deze mensen hebben weer andere, hele briljante momenten.
Daarbij vind ik het ook gewoon netjes: als iemand mij gaat volgen en er is geen belangrijke reden om niet terug te volgen (belangrijk voor mij > een merk=nee, een PVV’er=nee etc etc), dan volg ik gewoon terug. Zoals wanneer iemand mij aanspreekt, ik netjes terug klets of als iemand een hand uitsteekt, ik die schud.
Maar goed, natuurlijk heeft het ook te maken met gewenning. Laat ik nog eens extra benadrukken > ik ben niet tégen twitter, ik ben vóór wat nieuws! 🙂
Ik snap het gevoel, maar ik ben het niet met je eens. Twitter is gewoon Twitter. Soms leuk, soms irritant. Soms universeel, soms je eigen wereldje. Soms elitair, soms massavermaak. Soms liefde, soms haat. Twitter is net het leven zelf.
Twitter is groter gegroeid en daardoor veranderd. Het is snobistisch om het dan maar meteen richting de hoek van uitgerangeerde netwerken als ICQ en Hyves te schuiven. Twitter is juist urgenter en krachtiger dan ooit tevoren! Tegelijk is het door die massaliteit ook onpersoonlijker geworden. Je valt soms weg in de massa. Daarom twitter ik zelf ook minder dan vroeger, maar stoppen met Twitter zal ik nooit.
Tot slot: doorverwijzen naar je blog om een langer betoog uiteen te zetten dat je niet op Twitter zelf kwijt kunt: prima toch? Dat geeft je JUIST de kans om wat meer diepgang toe te voegen. Vergeet niet dat Twitter ook bedoeld is als verbindingskanaal met andere online communicatietools, voor het delen van foto’s, video’s en dus ook blogs.
Dus hup, stop met dat negativisme en ga gezellig verder met waar je goed in bent: daar hoort twitteren onverminderd bij.
Dat iets, iets is – staat vast 🙂 Dat neemt niet weg dat ik kritiek heb. Ik benadruk ook – en zal dat nu nogmaals doen – dat die kritiek gestoeld is op Mijn ervaringen. Ik benadruk verder in dit blog ook dat ik zelf deels verantwoordelijk ben voor Mijn ervaringen 🙂 Negativisme maar ook snobisme zijn me eerlijk gezegd vreemd. Alle netwerken hiervoor zijn (zo goed als) verdwenen toen er iets anders/beters kwam dat meer aan de behoefte van een moment voldeed of…toen ze zo zijn veranderd dat mensen er vandaan zijn gaan bewegen. Dat is niet snobistisch, that’s the way of the world 🙂
En natuurlijk is het prima om door te verwijzen. Dat was ook mijn punt niet. Veel belangrijker is dat ik van mening ben – en daarin heb ik wat minder ruimte voor nuance – dat het systeem twitter en de manier waarop het gemaakt is, zich bij uitstek niet leent voor nuance of verdieping.
Als laatste ben ik daadwerkelijk niet dramatisch genoeg om te stellen dat twitter iets significant anders is dan het leven zelf :). Wanneer ik praatjes houd over social media, blijft dat uberhaupt mijn allerleerste boodschap > don’t be a dramaqueen, het social web is gewoon de mens op het web.
Maar ook in het offline leven heb ik (ik benadruk het woord “ik” hier even) behoefte aan vernieuwing en verandering. Mijn betoog is ook niet tégen twitter, maar vóór iets nieuws. En dan het liefst iets wat de mooie zaken van de FB’s, Hyves, ICQ en twitters combineert tot een mooi nieuw social network.
Toen ik stopte met ICQ was dat niet omdat ik een hekel had aan ICQ, maar omdat er iets nieuws was dat beter paste bij waar ik op dat moment mee bezig was.
Dus ik zeg tegen jou > stop met dat negativisme en ga gezellig verder met waar je goed in bent: daar hoort twitteren onverminderd bij.
Misschien komt mijn advies je bekend voor 🙂
Om Xaviera een plezier te doen, zal ik even niet posten dat het een feest van herkennig is, wat je schrijft 🙂
Twitter groeit en begint steeds meer trekken te krijgen van de ‘gewone’ wereld. Daar communiceren we ons allemaal ook te pletter. En daar zijn het niet alleen maar heppy-peppy piepel die spot-on met enig gevoel voor humor, proportie en relativering communiceren…
Die #fail #ns tweep? Dat is de online versie van die forens die uit zijn plaat gaat als een perronmedewerker ook niet even weet waarom een trein te laat is. Is er daarom iets mis met forenzen in het algemeen? (retorisch, niet op ingaan aub)
Als ik mijn timeline bekijk, moet ik voortdurend aan het getal van Dunbar denken. Ik volg veel meer dan 150 mensen, veel meer dan 150 mensen volgen mij. Maar uiteindelijk denk ik dat er een kern van 150 mensen in mijn timeline zit waar ik met name interactie mee heb. De ruis wordt meer, maar die kern blijft.
Hoi Roland, uiteraard zijn er gradaties van contact. Zoals in het offline leven, hoef ik ook niet met iedereen innig contact. Maar als er een feestje is, dan zijn er mensen waarmee ik diepe gesprekken heb, zijn er mensen waarmee ik hoi-hoe-is-het-gesprekken heb en zijn er mensen waarmee ik geen gesprekken heb, maar die er toch voor zorgen dat het feestje nóg net iets gezelliger is.
Ik vind het aantal volgers of volgenden niet zo belangrijk voor de kwaliteit van het feestje. Tis namelijk een never ending party, dus uiteindelijk loop je bij iedereen wel eens langs.
Ik zei het al eerder in een comment hier – maar waar ik mee “worstel” is dat ik een balans probeer te vinden tussen open/aardige/gezellige houding, die het mogelijk maakt om ook nieuwe mensen te ontdekken/leren kennen én een strikt deurbeleid. Ergens daar tussen zit wat ik zoek.
Maar ik heb geen expliciete liefde voor Twitter. Laat ik dat meteen benadrukken. Ook geen haat. Twitter is een platform. En als dat platform niet meer doet wat past bij wat ik wil, dan verlaat ik het platform. Wat dat betreft ben ik sowieso een slechte “fan” 🙂
Hoi Xaviera, je bent een doorzetter, niet te bedacht en hebt mij vaak geholpen door een luisterend oor te bieden. Daarnaast ben je gastvrij, kun je lol met je maken én vaar je eigen koers. Ik zie je niet als een merk. Kan me wél voorstellen dat sommigen bij het ‘merk’ Xaviera willen horen. Misschien kunnen ze in dat geval beter het account 42bis volgen? Silvia
hello, that are a ok post.