Twitter? Ik ben wel toe aan iets anders!

Toen ik met Twitter begon vond ik er daadwerkelijk niks aan. Het leek alsof iedereen alleen maar zat te lullen over hoe belangrijk zij wel niet waren, hoe belangrijk hun gezelschap wel niet was en hoe belangrijk hun bezigheden wel niet waren. Ik ergerde me dood. Twee maanden later was ik er (bij twitter-poging nummer 3) niet meer weg te slaan: Twitter had me voor zich gewonnen.

Dat was in 2007. Het is nu 2012 en de dienst met de blauwe vogel begint voor mij zijn charme te verliezen, gek genoeg om dezelfde redenen als toen ik begon…en nog wat extra’s.

Laat ik het scanbaar voor je maken….

Personal branding carebear

Natuurlijk is het prima om jezelf te profileren. Dat doe je in het offline leven ook: zoveel mogelijk jezelf van je beste kant laten zien. Gelukkig maar, mensen kunnen bij vlagen best naar zijn en het is helemaal niet on-fijn als ze een beetje hun best doen. Maar je kunt ook te ver gaan.

Wat mij betreft mogen tweets over die “onwijs interessante offerte” of die “inspirerende klant”, de “enthousiaste leerlingen van je workshop” of dat “fantastische artikel over jouw boek” – best door je timeline heen. Natuurlijk, je bent enthousiast en de wereld mag het weten, geen probleem. Maar wanneer 80% van je tweets #zinin-meldingen zijn, dan begint het wel enigszins te irriteren en verdacht veel op sluikreclame te lijken.

En oh ja, natuurlijk ben ik niet de maat der dingen en claim ik niet voor anderen te bepalen wat “te ver” is. Ik ben totaal bereid om te accepteren dat ik de enige ben die dit vindt!

Check dit, klik dat, doe zus, like zo, ga hier, doe mee aan dinges

Mijn TL zit vol met opdrachten. Iedereen deelt als een gek allerlei content die gelezen moet worden, pagina’s die ge-liked moeten worden, tweets die geretweet moeten worden. En natuurlijk is je fanpage ook gaaf en zet je nieuwste blog ook aan tot nadenken. Uiteraard is die tweet totaal het retweeten waard. Maareh, als 80% van je tweets uit oproepjes en links naar je eigen blog bestaat, dan wordt het toch een beetje ongezellig. Je bent een mens, geen machine. Je bent een persoon, geen reclameblok. Vertel me eens wat over jezelf, over wat je meemaakt, over wat je tegenstaat of over waar je vandaag blij van bent geworden. Gewoon zonder opdracht. Da’s gezellig.

Over #fail, stampvoeten en kleuters

Bedrijven zouden beter naar hun klanten moeten luisteren: jajaja, ik weet het. En dat is ook zo. Elke keer als ik voor de zoveelste keer door een keuzemenu word geleid wanneer ik bedrijf X bel, elke keer dat ik naar de muzak versie van Bon Jovi moet luisteren..20 minuten lang, elke keer dat ik kastjes en muren op mijn pad vind, ben ik het daar hartgrondig mee eens.

Maar als ik op Twitter kijk, dan denk ik soms: houd eens op met zeuren. De onmogelijke en soms infantiele eisen die de twitterende medemens soms stelt, zijn niet langer reëel . “#fail die NS en waar blijft de webcare?” of “Het is nu 7 uur en ik wil nú antwoord op mijn vraag Vodafone. Het internet is 24/7 ja!”

Natuurlijk mag je klagen als je iets vervelends overkomt. Natuurlijk mag je kritiek hebben op een bedrijf dat slechte producten of halve diensten levert. Maar de attitude dat je – omdat je een twitter-account hebt – het recht hebt op álles waar Jij denkt recht op te hebben of anders zwaait er wat, doet denken aan het gestampvoet van een kleuter. En zoals The Nanny zegt: that’s not acceptable behaviour, go sit in the naughty corner.

Deze tweet wordt mogelijkgemaakt door..

En als we het dan toch over bedrijven hebben…die hangen massaal op Twitter. Elke week weer word ik gevolgd door tientallen logo’s: twitteraccounts die blijkbaar niet door mensen worden bemand, maar door afdelingen. En ja, dat kan soms best goed uitpakken (zo zijn de mensen van Nespresso best gezellig), maar meestal doet het dat niet. Meestal is het resultaat van zo’n merk-account een grijze en grauwe twitter-stroom, zonder mening, zonder enig te onderscheiden karakter en zonder oprechte interesse in de medemens. Nou ja, tenzij die medemens natuurlijk geld op kan leveren, dan druipt het van de interesse.

En natuurlijk willen bedrijven ook een graantje meepikken, dat spreekt voor zich. Maar bij bedrijven werken toch gewoon mensen. Persoonlijk klets ik dan liever met hen. Wil ik iets zakelijk vragen, dan vind ik zo’n logo-account prima, maar die hoeft mij niet te volgen en ik volg hen alleen bij grote uitzondering.

140 karakters: gemaakt voor oppervlakkigheid

Dat Twitter je dwingt tot een maximum van 140 karakters blijf ik jammer vinden. Niet omdat ik iets tégen 140 karakters heb (het is maar een getal), maar omdat het uitnodigt tot oppervlakkigheid. Nee, nee, niet meteen steigeren: niet alle tweets zijn oppervlakkig, maar een echte discussie wordt door de grenzen van het systeem zelf bemoeilijkt. Je punt is gewoonweg niet altijd te maken in 140 karakters. Terwijl aan de andere kant zend-tweets vaak exact passen in die 140 karakters.

Het systeem nodigt daarmee uit tot opdrachten (zie een vorig punt hierover) en veel minder tot echte gesprekken: “Nu heb ik echt iets te zeggen, kijk maar op mijn blog.“ Misschien is dat ook prima, maar het is niet wat ik zoek op een plek waar interactie het ultieme goed wordt geacht te zijn.

Tel daarbij dit op: ik zeg iets, honderden mensen lezen dat, iedereen reageert apart en opeens heb ik dezelfde conversatie tig keer, met tig verschillende mensen. Social media is supposed to be about conversations. Ja ja, maar niet 100 keer dezelfde en het is fijn als juist conversaties dan gefaciliteerd worden.

Persoonlijk: mens/merk

Hoewel ik dan eigenaar ben van 42bis en ik natuurlijk graag de links naar dat platform deel, heb ik totaal niet het idee dat ik een merk ben. Merken hebben namelijk zelden honger, ze plassen ook niet al te vaak en merken hebben zelf niet zoveel gevoel.

Toch word ik steeds vaker op Twitter wel behandeld als merk. Als een concept waartegen je maar kunt roepen wat in je opkomt, want ja…een merk heeft een verantwoordelijkheid he en moet voldoen aan de eisen van gebruikers van dat merk.

Ik merk dat ik mijn twitter met steeds meer tegenzin open: “wat krijg ik nu weer voor de kiezen?” Het is geen fijn gevoel. Ik durf te beweren (al heb ik het niet berekend) dat de meeste van mijn tweets mensen-tweets zijn. Ik durf te beweren dat mijn TL bestaat uit een mix van van alles. Zoals mensen bestaan uit een mix van van alles. Ik begrijp dan ook niet zo goed waar het idee vandaan komt dat ik onbeschofte onaangenaamheid, niet als zodanig ervaar….dat doe ik namelijk wel.

Oh ja, niet omdat ik niet tegen kritiek kan. Maar er is een verschil tussen: “nou, dat vind ik maar niks” en “Mijn god, wat is dat KUT.”  Basale omgangsvormen zijn ook op Twitter niet verboden. Nee, ik lig er niet wakker van, maar ja, ik word er soms wel een beetje moe van.

Weg ermee?

Natuurlijk heeft Twitter nog steeds leuke kanten. Natuurlijk vermaak ik me er prima, ontdek ik mooie nieuwe dingen, heb ik er soms best leuke gesprekken, ontmoet ik leuke mensen en lach ik me soms dood.

En ja, je maakt je eigen Twitter, dus als ik me erger dan ligt dat natuurlijk net zo hard aan mij, als aan jou (niet jij jou, maar al die andere mensen jou). Op z’n minst is het dus tijd voor en grote schoonmaak. De attitude die ik in het begin en tot voor kort had, dat iedereen basaal interessant is, moet ik heroverwegen. Dat is wat ik moet doen.

Maar stiekem heb ik toch een sterk vermoeden dat het niet alléén aan mij ligt. Dat twitter veranderd is en langzaam maar zeker een plek gaat krijgen op het lijstje ICQ, CU2 en Hyves. Dat het tijd is voor wat nieuws. Niet perse Facebook, misschien is het ook niet Google+, maar ik wacht gespannen af, want het web stelt nooit teleur.

Caution: dit gaat over mijn ervaringen op Twitter en is geen aanval op jou. Take it easy, take a SiSi.   

Xaviera

Ik ben het maar hoor, niet stressen.

I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.

Want to talk shop? Do get in touch!

www.contentchefs.nl