Ik houd van mannen. Echt, ik ben totaal geen mannenhater. Individuele mannen kunnen erg leuk, gezellig, geinig en charmant zijn. Maar ik haat soms – bij vlagen – het concept man. Het idee man. Dé idee man. Soms valt het me zwaar om te relativeren over die “man” uit dat concept. Dan probeer ik het wel, door te denken aan goede vrienden, mijn vader en familie en natuurlijk mijn vriend waarmee ik getrouwd ben. En dan probeer ik me te richten op hoe leuk ik hen allemaal vind.
Maar soms valt me dat zwaar hoor. Dan lees ik berichten over netwerken van pedofielen. Berichten over verkrachting als oorlogsmiddel. Dan zie ik een item over verkrachting en stalking over mishandeling en geweld en dan valt het me op – het is lastig te negeren – dat de meeste daders toch echt mannen zijn.
Hoe kan dat? En echt, testosteron is een slecht excuus, laten we eerlijk zijn. Nee serieus, hoe kan dat? En hoe kan ik in de stoom van al die lastige berichten (hier en daar gemixt met mijn eigen ervaringen) het vertrouwen in het mannelijke deel van de mensheid behouden he.
Deze documentaire helpt daar in elk geval niet bij. The invisible war gaat over vrouwen in het Amerikaanse leger die zijn verkracht door mannelijke collega’s. Al na 10 minuten werd ik zo woest en verdrietig tegelijkertijd, dat ik dit graag met je deel. Want over dit soort dingen (en al die zaken die ik hierboven al noemde) is het goed om je soms woest en verdrietig te voelen. Godverdomme man(!). Ik heb er voor nu verder even niks zinnigs over te zeggen – en ja mag me natuurlijk wegzetten als gefrustreerd vrouwmens. Maar bedenk dan in elk geval dat dit een terechte frustratie is….op z’n minst.
Overigens, ook mannen zijn slachtoffer in deze documentaire…and that pisses me off just as much – just for the record!
Hier kun je de documentaire direct bekijken.
httpv://www.youtube.com/watch?v=hiGsUWQNZJA
Pfffffff
Nou, ik moet huilen #dus
Testosteron is geen excuus maar wel een van de belangrijkere redenen, denk ik. Zeker bij de seksueel georiënteerde gruweelijkheden. Tja, in de evolutie zijn mannen en vrouwen op een bepaalde manier ontwikkeld die ooit gunstig was voor het doorgeven van genen, en bij mannen kan dat blijkbaar heel akelig uit de hand lopen. Dat is zeker waar.
Helemaal eens met Laurens hierboven.
En toch schaam ik me inderdaad vaak om man te zijn, om bovenstaande redenen. of om Nederlander te zijn, in het buitenland vooral. Net zoals ik me soms schaam om mens te zijn, om hoe we met de wereld en met dieren omgaan.
En soms (niet te vaak gelukkig) schaam ik me om mezelf te zijn. En toch wens ik alleen dáár op afgerekend te worden…
Wat niet wil zeggen dat ik je woede en frustratie niet snap overigens!
@Laurent > Zoals gezegd blijft het een slecht excuus. mannen slepen vrouwen ook niet meer grotten in. Mannen steken hem er ook niet in als je even niet oplet (bonobo’s schijnen daar goed in te zijn) 🙂 Apparently, you can be taught. Dus ja…ik ben unimpressed by testosteron.
@sredlums > ik snap dat je dat graag wilt. Maar ik moet zeggen: I trust men as far as I can throw ‘m…en ik ben niet zo sterk, dus dat is niet erg ver. Dat geldt overigens voornamelijk voor mannen die ik niet ken. Wat dan weer onzinnig is, want de meeste zedendelicten gebeuren met mannen die wel bekend zijn bij het slachtoffer.
🙂
Ik snap je frustratie…ik ken de schaamte, schaamte om man te zijn vervult me ook weer van schaamte voor die schaamte, gek he?
Ik ben een goede man, ik ben opgevoed door een goede man, mijn respect voor alle levende wezens, inclusief die van het andere geslacht is groot.
Soms moet ik toegeven dat ik een beetje dezelfde frustratie voel tegeover vrouwen als jij tegenover mannen, niet omdat ik vind dat ze gruwelijkheden begaan ( wat ze ongetwijfeld doen, maar dat is een vliegenpoepje in vergelijking bij de wandaden van mijn mede-mannen), maar omdat ik me aangevallen voel door de ‘geëmancipeerde’ vrouw, en de emancipatiegekte die ik overal om me heen zie.
Soms hoor ik uitspraken over hoe masculine eigenschappen de totale wereldcultuur hebben verminkt en gedomineerd, hoe mannen de bron zijn van al het kwaad én hoe structureel alle vrouwenonderdrukking, kinderporno, oorlog etc. voortvloeit uit mannelijk handelen.
Ik wil dit niet betwisten, maar soms denk ik: “en ik dan? en mijn vrienden, mijn (mannelijke) familie?”
Ik probeer op recht te werken en te denken met als doel vrede en liefde om mij heen verspreiden, maar het lijkt soms of ik bij voorbaart al gefaald heb omdat ik toevallig man ben. Daar komt bij dat er een grote groep mannen is die net als ik, geen verkrachter moordenaar of sympathisant van voorgenoemden is. Het is waarschijnlijk mijn eigen onzekerheid, (door de generaties overgedragen) verstopte schuldgevoel over de wandaden van mannen en de machteloosheid om dit te kunnen bestrijden. Het mes snijd natuurlijk aan twee kanten, en nou weet ik wel dat er veel mannen zijn die vrouwen nog steeds als minderwaardig zien, maar ik wordt ook soms moeilijk om het allemaal maar te moeten slikken. Vooral ook omdat ik zelf meerdere malen seksistisch benaderd ben door vrouwen, continu geconfronteerd wordt door stereotype genderrollen vanuit vrouwen om mij heen, die mij in een rol van emotieloze, testosteron-spierbundel, die alleen maar aan seks denkt, zonder rekening te houden met mijn angsen of verdriet etc.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om hier nu precies onder woorden te brengen wat ik bedoel, maar ik hoop dat de strekking duidelijk is, ik sympathiseer met de gelijkheid tussen man en vrouw, maar voel me (vaak) net zo goed in een rol gedrukt door zowel mannen áls vrouwen….