Zo’n dag weet je wel

Heb je weleens zo’n dag. Zo’n dag waarop je wilt schreeuwen: “LEAVE ME ALONE” of misschien wel: “STOP TALKING TO ME.” Of als je taalpurist bent, gewoon: “GA WEG, IK BEN ER NIET!” Heb je dat weleens? Ik heb dat…vandaag.

Het begon zo goed. Toen ik gisteravond mijn wekker zette, was het nog steeds zondagavond (in plaats van zondagnacht). Ik ben geen vroegslaper, maar heb me voorgenomen om dat eens een tijd te proberen. Toen vanmorgen de wekker ging, voelde het – net als altijd – alsof ik het product was van een zware bevalling, maar dat duurde maar 10 minuten, waarna ik fris en fruitig aan de slag ging.

Mijn todo-lijst zag er netjes en goed gepland uit. Niet teveel activiteiten voor vandaag, maar ook niet te weinig. Precies de juiste activiteiten ook, want zo had ik ze de avond ervoor klaargezet. Na een licht ontbijtje, gecombineerd met alle gezonde supplementen die een mens kan shoppen, zat ik klaar voor de start. Klaar om te knallen. Klaar om deadlines te verslaan en telefoontjes af te handelen als een baas.

En toen begon het…eerst was het intern geneuzel. Een kitten die vond dat een toetsenbord iets is om overheen te lopen. Een volwassen kater die net dat moment aangreep om (in z’n eigen taal) mij op de hoogte te brengen van zijn nieuwste filosofische inzichten. Weer een kitten (zelfde kitten), die opeens had besloten dat ze op mij wilde dutten, alleen nog niet precies waar. Op mijn schoot? Op mijn buik? Op mijn schouder? In mijn nek? Op mijn hoofd? Een kitten overigens die niet geheel fris rook. Hoewel dat haar niet tegenhield om elk stukje van mijn lijf te testen op z’n dutbaarheid.

Intern geneuzel.

Toen de ene kat was uitgefilosofeerd en de andere een plekje voor haar dut had gevonden, kon ik heel even werken. Heel even was ik op weg naar vinkjes achter mijn todo’s. Groene vinkjes. Vinkjes die de todo in kwestie van de lijst doen verdwijnen.

Maar toen begon het weer.

Eerst op Twitter. Dus zette ik dat uit. Toen op het intranet van Content Collective. Dat kon ik niet helemaal uitzetten, dus deed ik dat even tussendoor. Toen kwam er mail binnen. Dammit, het waren belangrijke mails, dus nam ik toch even de tijd om ze te lezen en te beantwoorden. Toen ging de telefoon. WAT?

Terwijl ik aan de lijn zat en aantekeningen maakte in mijn notitieblokje, viel kitten Isadora mijn pen aan. Wat nou toetsenbord? Pennen zijn het nieuwe zwart. Zodra ik besloot om dan toch aantekeningen in Word te maken, verschoof haar aandacht mee en viel ze om beurten mijn scherm en wederom het toetsenbord aan. Aaah.

Even later was het weer rustig. Zalig rustig. Isadora in haar mand, de telefoon op stil. Mijn mail uit. Twitter uit. Intranet nog even aan, maar kalm. Weer maakte ik een paar meters. Een paar gelukszalige meters met mijn werk. Eén vinkje wist ik te zetten. In mijn ooghoek zag ik Isadora opstaan en richting kattentoilet gaan. “Geen zorgen, katten moeten ook gewoon heel nodig,” dacht ik nog.  Vijf minuutjes later was ze terug, mijn langharige baby. En kind wat stonk ze. Heel even nog probeerde ik het te negeren. Maar dit was niet negeerbaar. Isadora moest in bad.

Dag todo-lijst. Hallo boze Isadora – waarvan overigens weinig overblijft wanneer je haar onder water zet. Oké , ik zette haar natuurlijk niet volledig onder water, maar ze keek me aan alsof ik een poging had gedaan haar te verdrinken. Dat ze nu weer schoon was en de handdoek waarmee ik haar droogde heerlijk zacht, interesseerde haar niks.

Aan het werk maar weer. Omdat ik zat te wachten op een belangrijk mailtje, checkte ik mijn mailbox maar even. WAT? 14 ongelezen mails? Maar maar….ik keek een uur geleden nog. Natuurlijk niet allemaal belangrijk, maar nu ik hun aanwezigheid had opgemerkt, was het schier onmogelijk om ze te negeren. Twee mails maakten me boos. Vier van de mails zorgden voor nieuwe todo’s op mijn lijst (dammit) en van zes mails werd ik niet warm of koud, maar was ik toch genoodzaakt om te antwoorden. De andere twee mails bleken reclame. Pfff.

Het is nu bijna 4 uur. Ik zit al vanaf vanmorgen 9 uur achter mijn pc. Ik ben doodmoe, maar heb nog maar één vinkje gezet op mijn todo-lijst. En mijn hoofd voelt alsof het elk moment kan ontploffen. Erger nog, ik voel me een cactus, een zee-egel en een zwarte weduwe tegelijkertijd. Vandaar dat ik maar even dit stukje schrijf. Nee, het staat niet op mijn lijstje-met-belangrijke-dingen-die-vandaag-echt-moeten-gebeuren-omdat-anders-de-wereld-vergaat, maar ik voel me na het tikken een stuk beter. Schrijven (tikken) doet dat met mij…het kalmeert.

Dank je voor het lezen. En nu WEGWEZEN…..IK BEN ER NIET!

httpv://youtu.be/crbFmpezO4A

Share with your friends









Submit

Digitale kletskous, gezellige borrelaar, webgek en -werker, kattenvrouwtje. Lees, speel wat piano, zing wat, maak wat internetdingen. Hekel aan valse wijven, maar nog meer aan valse kerels.

1 comment

  1. Morgen is er weer een dag. Waarom kunnen mailtjes niet wachten? Alles moet maar meteen, ik doe het zelf ook, als ik een bericht zie, dan houd het me bezig, moet ik antwoorden, moet het weg uit de inbox, toch is dat niet altijd noodzakelijk. Ik geef belangrijke mailtjes een vinkje, of sterretje, dan weet ik dat het belangrijk is, heb ik er wat mee gedaan en kan ik het laten liggen voor later, morgen, of als ik tijd over heb iets eerder.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Share with your friends









Submit