Maar wat wil je bereiken?

De vraag wordt me elke keer dat ik het over sporten heb, gesteld. Waarom sport ik eigenlijk? Vriendinnen, familie, collega’s. Ze horen mijn sportavonturen aan, bestuderen me snel (en een beetje stiekem) van top tot teen, concluderen dat ik niet hoef af te vallen en hebben vragen.

Wat is je doel?

Ooit, toen ik nog een frisse twintiger was, was ik te zwaar. De reacties waren bruut: ben je zwanger? Wat is er met jou gebeurd? Geen enkele gène en geen enkel blad was voor de mond te bekennen.

Nadat ik de stekker uit mijn toenmalige relatie trok, viel ik in een maand 90 kilo af. 80 daarvan waren van mijn ex, 10 van mezelf.

Niemand zeurde meer.

Een paar jaar geleden, was exacte het tegenovergestelde aan de hand. Ik was te mager geworden. Dit keer waren de reacties heel anders: Wauw, wat zie jij er goed uit! Jeetje, dat is nog eens een glowup!

Dat ik op het absolute randje van ondergewicht zat, maakte niet uit. Dat maat 34 loszat, ook niet echt. Ik was slank. Of ik gezond was, was van secundair belang.

Dus waarom sport ik eigenlijk?

Ik wil een gezond lijf en ik wil sterk zijn.  Als ik voor elke meewarige blik  bij die boodschap een euro kreeg, kon ik gratis op vakantie.

Maar het klopt wel. Ik ben te zwaar geweest, ik ben te licht geweest en ik ben op een prima gewicht geweest. Wat ik nog niet ben geweest  is gezond. En wat anderen daar nou exact van vinden, is niet zo belangrijk. Hoe ik me voel wel.

Steeds sterker, kan ik je verklappen. Zowel in mijn lijf, als in mijn hoofd.

Daarom sport ik.