Oké, het is niet de allereerste keer dat ik me heb voorgenomen om te sporten. Door de afgelopen 46 (bijnaaaaa 47) jaar heb ik meerdere malen gezegd: IK GA SPORTEN. Om dan een maand later te zeggen: IK HEB HET TE DRUK. 

Die bevliegingen hebben me wel het een en ander aan apparatuur opgeleverd. Waaronder een verzwaarde hoepel, kettle bells, een yogamat uiteraard  én – belangrijk voor dit verhaaltje – een aantal niet al te zware gewichten.

Die liggen ter sportieve versiering van mijn woonkamer – in een hoekje – en worden vooral gebruikt als ik eens echt te veel heb gegeten en vind dat ik moet sporten.

Afgelopen weekend waren de gewichten – waarvan de zwaarste een indrukwekkende 2 kilo – aan de beurt om te worden afgestoft.

Nietsvermoedend greep ik het gewicht van 2 kilo van de grond en gooide het ding zowat tegen het plafond. Geschrokken keek ik naar het gewicht en zei hardop: Huh! Wie heeft mijn gewicht lichter gemaakt?????

Heb je wel eens een pak melk opgepakt waarvan je dacht dat het nog vol was, maar er zat niks meer in en je zette dus veel te veel kracht om het ding op te tillen, waardoor je het bijna door de keuken wierp?

Oké, dat had ik met dit gewicht, dat ik – wil ik benadrukken – al meer dan 10 jaar bezit. Het was opeens veel lichter. En na de eerste verwarring, begon het me te dagen…

IK BEN STERKER GEWORDEN!

Wat??? Huh!! Nou ja….Dit is me nog nooit overkomen. Mijn kippenspieren vonden de 2 kilo nooit superzwaar, maar nu was het alsof ik serieus een veertje optilde.

Ha! Motivatie om vandaag nog maar eens extra hard te trainen met Nicole. Die nu geen grappen meer met me maakt. Maar daarover de volgende keer. Ik ga nu eerst mijn spierballen bestuderen.