Wat een week. Wat een dag. Wat een zenuwen. Ik leef nog.

De afgelopen weken heb ik bij Parnassos de zomercursus Durven zingen gevolgd. En wat een ervaring was dat.

De ervaring begon overigens ver voor de eerste cursusdag. Al jaren kijk ik naar het cursusaanbod van Parnassos. Al jaren neem ik me voor om ook een van die cursussen te volgen. Al jaren, doe ik het niet.

En ook dit keer doorliep ik hetzelfde proces: staren naar de webpagina, klikken op het aanmeldformulier, dat dagenlang open laten staan in mijn browser en dan toch maar weer sluiten. Dan weer openen, het dan aan Jan voorleggen, surfen naar de aanmeldpagina….en toch weer sluiten.

Maar dit jaar. 2014. Dit jaar dacht; ik doe het! Ik meld me aan. Ik meld me aan voor de cursus Durven zingen. Een cursus die niet gaat over hoe goed je zingt, maar over plezier in het zingen zelf.

Waarom die cursus? Nou simpel. Ik zing al heel lang. Ooit weleens in een bandje hier of daar (oké, 1 keer in een bandje…), maar niet vaak. Why not? Nou, om de simpele reden dat ik er zo de teringstress (sorry ma) van krijg, dat ik maar erg marginaal geluid uit mijn strot krijg en ook maar heel minimaal geniet van de hele ervaring. En daar wil ik van af.

En dus Durf te zingen: een week lang, elke dag, 3 uur lang, zang. Niet voor hoe, maar voor dát je het doet. Elke dag oefeningen, bewegen, samen zingen, solo zingen. Manmanman, wat een stress. Nieuwe mensen (stress), dans (stress), samen zingen (stress), solo zingen (stress), ochtend (dubbelstress).

Maar wat heeft het me veel geleerd zeg.

Ik kom uit een redelijk muzikale familie. Wie niet kan zingen kan dansen, wie niet kan dansen kan acteren, wie niet kan acteren, speelt minimaal één instrument. Daar zit nogal wat druk op he, als je dan iets met muziek gaat doen. Het moet gewoon altijd goed zijn. Beter. Beste. Nog beter. Indrukwekkend. Mahja, als ik dat allemaal zo onwijs was, dan…nou ja, dan was ik wel zangeres geworden. Tijdens deze cursus ging het daar helemaal niet over. De meeste medecursisten zongen voor het eerst. Niet iedereen even zuiver. En weet je, dat maakte geen hol uit.

De afgelopen week heeft me een andere kijk gegeven op zang en op zingen. Heeft me (zweef zweef) geleerd over hoe mooi mensen kunnen zingen als ze het doen vanuit hun ziel ofzo (die bestaat natuurlijk niet, maar ergens diep van binnen in elk geval…misschien hun darmen…maakt niet uit)`. De anderen hebben me echt geraakt met hun zang, ondanks dat geen van ons ooit een platencontract aangeboden zou krijgen.

Volgens mij is ook dit weer een teken dat ik freaking oud (en mild…wie had dat kunnen denken) word.

Vandaag was de laatste dag van Durven zingen. Met een bonte middag en optredens en presentaties van alle cursussen: het soulkoor, de fotografie-groep, de componisten en dus ook wij. Dit filmpje is mijn uitvoering. En voordat je gemeen tegen me gaat doen: ik was SUPER zenuwachtig en ja,…..dat hoor je. En ja, ik ga ergens mis met de tekst (zenuwen). Ik heb het publiek ook geen moment aangekeken. Iets wat me prima lukt wanneer ik een praatje over contentmarketing houd, maar me dit keer niet gelukt is. Mijn benen trilden, mijn stem wilde niet precies doen wat ik wilde.

Maar weet je….fuck it. I loved it.