“We komen in juli naar Nederland.” Ik knik naar het beeld van mijn moeders voorhoofd dat mij via Skype bereikt.

Waarom  altijd enkel vanaf haar voorhoofd naar boven te zien is in onze Skype-gesprekken, is één van de grote mysteriën van het leven.

“Ik zou het leuk vinden, als jullie er op mijn verjaardag zijn,” Mijn familie woont op Aruba en dat betekent dat we veel feestdagen niet samen zijn. Elke kans die ik daarop wel heb, grijp ik met beide handen aan.

“Ik ga het met je vader bespreken” bevestigt mijn moeders voorhoofd. Wat zoveel betekent als “ja”, want met twee koppige dochters en mijn indrukwekkend eigenzinnige moeder, heeft mijn vader niet echt veel in te brengen.

Na nog wat te hebben bijgepraat, hangen we op.

Het is een paar maanden later dat mijn vader de bevestiging van hun reis doorstuurt.

Vertrek Aruba op 11 juli. Aankomst Amsterdam op 12 juli.

Op 12 juli. OP 12 JULI. Datttttt, …..is mijn verjaardag.

Heel even overweeg ik om de telefoon erbij te pakken en mijn moeders voorhoofd te bellen. Maar ja, ze heeft voldaan aan mijn verzoek, dus wat kan ik zeggen? Niks. Dat is wat ik kan zeggen.

Om het dan toch een beetje goed te maken, reserveer ik per direct een tafel in een goed restaurant op die 12e. Dan maar met jetlag proosten op mijn 48ste. Eigen schuld, dikke bult.

Zucht. Ouders. Ze zijn wel leuk hoor.