“ als ik sterf kom ik je opzoeken.” Het is nu 4 maanden geleden dat mijn oma overleed en haar belofte is ze in al die tijd nog niet nagekomen. Nou ken ik mijn oma al 30 jaar. En in al die 30 jaar heeft ze zich altijd aan haar woord gehouden. Maar dit keer kon ze dat blijkbaar niet.
Nou moet ik zeggen dat ik in de hele periode rond haar dood überhaupt niks heb mogen ervaren van de mooie dingen die je altijd in films en op tv ziet.
Het laatste wat mijn oma tegen me fluisterde was: “Ik hou van je.” Het was tegen het einde en praten kostte haar zichtbaar moeite. Toch lachte ze naar me. Dat was mijn oma.
Wat in de kist lag bij de opbaring daarentegen, had niks met mijn oma te maken. Datgene wat mijn oma tot mijn oma maakte was verdwenen om nooit meer terug te komen.
In de afgelopen 4 maanden heb ik op haar gewacht. Wanneer ik verdrietig was, heb ik echt geprobeerd me voor haar open te stellen. In de hoop dat ik – net als veel mensen na het overlijden van hun dierbaren – haar aanwezigheid zou voelen. Zou weten dat ze altijd bij me was als een soort beschermengel.
Nu, na 4 maanden moet ik concluderen dat ze echt weg is. Dat er maar een plek is waar ze voortleeft en dat is in het mooiste gedeelte van mijn hart. Wat mij betreft is dat ook de beste plek.
Dood is dood. Weg is weg. Maar de herinnering aan alles wat onze band definieerde blijft bestaan zolang ik er ben. Wat dat voor anderen betekent weet ik niet, maar voor mij is het een samenspel van verdriet en geluk. Verdriet om wat ik kwijt ben, geluk om wat ik met haar heb mogen ervaren.
Maar ik mis haar wel.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
