Bestaat er zoiets als mensenmoeheid? Vandaag heb ik daar namelijk last van. Sterker nog, de afgelopen week heb ik er al last van. De gedachte alleen al dat ik met andere mensen moet socialiseren, geeft me een ongelofelijke pijn aan mijn maag. De behoefte om me als een kluizenaar terug te trekken uit dit aardse bestaan, groeit met de dag. Ergens heen waar helemaal niemand is. Heerlijk. Mijn oplossing op zulke dagen is lezen. Een goed boek kan je meevoeren naar een plek waar je wel wil zijn. Een plek waar avonturen beleefd worden en waar jij de heldin kan zijn van de dag. Dus de afgelopen week heb ik ‘s in mijn kast gekeken en heb daar wat boeken uitgezocht die misschien een uitkomst konden bieden. Lord of the rings, the hobbit, black trillium. Allemaal fantasie boeken waarin elven, draken en andere fantastische wezens de hoofdrol spelen. Vol overgave laat ik mij met de verhalen meeslepen. Even weg van alles, iedereen en mijn leven. Even ben ik compleet tevreden. Maar dan is het verhaal afgelopen. En na zoveel heerlijkheid lijkt de realiteit NOG grauwer, nog harder en nog meer een plek waar ik niet wil zijn. Mijn vlucht uit de realiteit was goed, maar van korte duur. En hoeveel boeken ik ook lees, het moment van terugkeren is er altijd.

Bestond de wereld uit de boeken maar echt. Kon ik er maar leven in plaats van dit magieloze bestaan waarin slechts geld en macht een rol spelen. In de wereld uit de verhalen wordt gesproken over heldenmoed, over principes en idealen. Over koene ridders en sterke vrouwen. Solidariteit en integriteit. Allemaal zaken die in de echte wereld steeds meer verloren lijken te gaan. Goed en kwaad zijn duidelijk gedefinieerd in de boeken die ik lees. Er is geen twijfel over waar de grens ligt. In mijn boeken is angst geen reden om laf te zijn. Is angst geen reden om tot verraad over te gaan, om je ziel aan de duivel te verkopen. Ik geniet van deze wereld. Hier wil ik zijn.

De terugkeer naar het grauwe bestaan valt me zwaar. Ik betrap mezelf er in deze periode op dat ik ook wanneer ik niet aan het lezen ben in de fantasiewereld probeer te blijven. Met open ogen lig ik op de bank te fantaseren over avonturen die ik daar beleef. En hoe vaker ik dat doe, hoe echter de fantasiewereld gaat lijken en hoe meer de echte wereld aan realisme in moet boeten. Word ik gek misschien? Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dat denken. Het loslaten van je realiteitsbesef is een goeie eerste stap in die richting. Kon ik het maar, de realiteit loslaten, dan zou ik het zonder aarzelen doen. Gewoon dat laatste koord doorsnijden, die laatste band met de echte wereld. Want wat is realiteit nou? En waarom zou ik mij daar zo aan hechten? Waarom zou ik daarin vertoeven, als mijn fantasie een veel mooiere wereld kan creeeren. Maar tot nu toe is het me niet gelukt mijzelf te dwingen om die laatste band te laten gaan. Als gek zijn mij geluk en tevredenheid zou brengen, zou ik de eerste zijn die ervoor zou gaan. Jammergenoeg blijkt keer op keer weer dat iets heel graag willen, niet genoeg is om het ook daadwerkelijk te laten gebeuren. Goed, uiteindelijk zal ook deze bui voorbij gaan en zal ik weer vrede vinden in een wereld die het bestaan van kobolden en tovenaars niet erkent. Maar voorlopig zou ik willen dat ik vakantie kon nemen van mezelf. Weet iemand waar ik zo’n reisje kan boeken?