Daar zit je dan. De laatste werkdag van het jaar. Door de afdeling waait een bosje tumbleweed. De stilte wordt slechts doorbroken door de enkeling die langs mijn bureau richting toilet wandelt. Elk woord dat ik zeg benadrukt de leegte van de ruimte en wordt gevolgd door een fluisterende echo. Wie vandaag komt werken heeft hart voor de zaak. Of misschien zijn het de mensen die begrijpen dat deze dagen juist de goeie dagen zijn om op kantoor te verschijnen. Er hangt een sfeer van siesta. De telefoon gaat niet en mijn mailbox blijft leeg.

Na de lunch beginnen de eerste die-hards af te taaien. “Tot volgend jaar!” De groet wordt met veel nadruk gebracht. Alsof het elk jaar weer een verrassing is dat er bij terugkomst een jaar is verstreken. Bij elk vertrek groeit mijn verlangen om er voor de dag en ook dit jaar mee te kappen. De letters dansen voor mijn ogen. En hoewel ik elke zin wel tien keer lees, ben ik nu alweer kwijt welke informatie de tekst bevat.

De tijd lijkt over deze dag net zo lang te doen als over alle andere dagen van het afgelopen jaar bij elkaar opgeteld. Nog twee uur en vier minuten. Nog twee uur en drie minuten. Kijk ik nou zo vaak naar de klok of werkt het gewoon niet meer? Mijn gedachten gedragen zich als een opstandige puber. Weigerend zich te conformeren aan de concentratie die nodig is om mijn werk te doen.

Een kop koffie, een sigaret, een telefoontje tussendoor. Zelfs de normaal meest effectieve afleiding kan geen verlichting meer brengen. Ik geef het op. De strijd is gestreden. Mijn drang naar vrijheid wint het op alle fronten van mijn werklust. Snel gooi ik mijn spullen in mijn tas. Mijn werk mail ik door naar mijn privé-mail. Morgen maak ik het laatste beetje af. Vandaag ga ik – voordat we hier helemaal onderlopen – genieten van de opgewarmde aarde. En nu eens een keer zonder aan die arme ijsberen te denken. Het oude jaar tikt z’n laatste uren weg en ik ben vrij!