Vannacht had ik een rare droom. Hoe het allemaal exact ging is mijn intussen ontschoten. Maar het einde staat me nog helder voor de geest. Een seriemoordenaar had mij te pakken. Ik denk dat hij me martelde. Net voor mijn wekker mij uit deze nachtmerrie wist weg te sleuren, verwijderde de seriemoordenaar die dromenland onveilig maakt, de achterkant van mijn schedel. “Daar komt het.,” waarschuwde hij nog voor hij met een doekje over mijn hersenen veegde. Zelfs in mijn droom voelde het vreselijk. Geen pijn, maar hetzelfde gevoel als wanneer Freddy Kruger met zijn mesvingers over het schoolbord schraapt. “hersenen voelen toch geen pijn,” dacht de droogkloot in mij nog. Maar de wekker maakte een einde aan elke overpeinzing en met een schok zat ik recht overeind in mijn bed.

Na een douche, een crèmepje en wat geföhn was het nare gevoel dat het uitstapje aan dromenland had achtergelaten eindelijk verdwenen. Terwijl ik nog zat te genieten van mijn eerste sigaretje van de ochtend en de headlines op nu.nl aan het doorscannen was ging echter mijn deurbel. In eerste instantie bleef ik gewoon rustig zitten. Zo vroeg in de ochtend is het vast niemand die ik mag. Mensen die op mijn ik-mag-je-lijstje staan, weten wel beter dan op vrijdagochtend aan te bellen. Toen werd nogmaals, ongeduldiger dit keer, aan mijn ouderwetse bel getrokken. Mijn nieuwsgierigheid en irritatie hadden er een kort gevecht aan. De winnaar liep naar beneden om te kijken wie de ongeduldige beller kon zijn. Nu heb ik een zeer stevige voordeur. Een echte stadsdeur, gemaakt op weerstand tegen bezoek. Om te zien wie er voor mijn deur staat hoef ik de deur niet echt open te doen. De klep in de deur kan open, zonder dat het slot eraf hoeft. In mijn oneindige wijsheid besloot ik dus alleen de klep open te doen. Door de tralie zag ik een zwerver staan. Een kerel van een jaar of 40, riekend naar een onfrisse optelling van de vuilnis van een paar weken.

“Oh ik ben verkeerd, ik moet hiernaast zijn.” De man keek teleurgesteld. “Dat lijkt me stug” dacht en zei ik tegen meneer de zwerver. “Oh nee, misschien aan de andere kant dan” De man maakte een vage beweging naar links en toen naar rechts in de hoop dat ik hem nu wel zou geloven. “Wie woont daar ook alweer?” Alsof ik daar antwoord op wilde geven. “Allemaal grote kerels.” Ik hoopte dat dat de man af zou schrikken. Niet dat het erg indrukwekkend was, maar goed – het was vroeg en ik was enigszins van mijn stuk gebracht door deze onwelriekende man. Zonder verder nog met hem in gesprek te gaan, sloot ik de klep weer. Snel rende ik naar boven. Het begon te dagen. De zwerver had me niet om geld gevraagd. Hij had erop gerekend dat ik de deur open zou doen. Toen ik dat niet deed was hij van zijn apropos. De enige conclusie die ik kon trekken is dat de man binnen had willen dringen. Mijn geld stelen of iets anders. Waarom had hij anders zo vroeg aangebeld als hij niet gewoon om een eurootje ofzo kwam vragen.

Ik moest echter nog naar mijn werk en dus de deur uit. Helemaal ongewapend wilde ik dat na dit rare bezoekje niet meer doen. Maar om nou met een slagersmes de deur uit te gaan ging me ook wat ver. Meer voor mijn gevoel dan uit effectiviteit duikelde ik een aardappelschilmesje op en stak het in mijn jaszak. “Kom maar op zwerver,” zei ik tegen de lege kamer en oefende het soepel uit mijn zak trekken van het mesje. Niet dat ik dacht dat het me in geval van nood zou lukken om iemand neer te steken met zo’n klein mesje of eigenlijk überhaupt, maar omdat het veiliger voelde dan zonder aardappelschiller.

Daar loop je dan naar de bushalte met een schilmesje in je zak. Net een idioot natuurlijk, maar in een wereld waar desperate zwervers ’s ochtends gewoon aanbellen moet je toch wat. Een rare droom en een rare realiteit. Vandaag wordt het een rare dag, dat kan bijna niet anders.