Mijn ouders zijn gezelig samen gaan eten. En aangezien ik vandaag “altijd mijn zin wil hebben.” – volgens de nieuwe richtlijnen van mijn ma – heb ik besloten om ze ook gezellig met z’n tweetjes hun honger te laten stillen. Zelf heb ik een erg gezellig dagje acher de rug met mijn neefje uit Londen. Omdat mijn neefje mij bij mijn bezoek aan hem mee had genomen naar een aantal erg gave musea, besloot ik hem mee te nemen naar het middelpunt van mijn jeugdsentiment: Van speelklok tot Pierement. In dit museum draaiorgels, spookpiano’s, speeldozen en mijn favoriet; de slakrop met het konijn erin dat wanneer je het opwindt met z;n koppie er bovenuit steekt om even te kijken wat er te doen is.

Mijn neefje moest wel heel even slikken toen hij voor zijn museumbezoek bleek te moeten betalen. In Londen mag je overal zo binnenlopen. Dat hebben die Londenezen wel wat beter geregeld dan wij. Maar goed, hij genoot er net zo van als ik en daar gaat het om.

Daarna nog even een bezoekje aan het pannenkoekenhuis, alwaar ik mijn jeugdsentimentele neigingen nog eens extra kon botvieren. Want wat is het lang geleden dat ik poffertjes heb gegeten. En wat zijn ze lekker zeg! Je begrijpt dat ik die kleine zonde voor me hou. Daar weet mijn ma namelijk vast wel iets van te maken voor de irritante-kwalificatie-van-de-dag verkiezing.

Gezellig dat ze even zijn gaan eten die twee. Gezellig voor hun, maar ook wel erg gezellig voor mij!