Je bent gewoon lui. Van binnen gebeurt er iets wanneer mijn moeder dit in een verhitte discussie over het een of ander tegen me zegt. Ergens ontstaat er kortsluiting waardoor mijn hersenen voor een korte, maar heftige tijd denken dat ik weer 14 ben. Het liefst ren ik naar mijn kamer om daar verongelijkt naar mijn Tom Cruise poster te staren, fantaserende dat hij mij wel begrijpt. In tegenstelling tot de rest van de wereld uiteraard. Ondankds de kortsluiting blijft er ergens een heel klein stukje 32-jarige identiteit over. Dat stukje weet dat om Cruise niet langer kan zijn dan 1.50 en ook nog eens scientologist. En dat de kans dat hij mij zou begrijpen (hij of Michael Jackson) nihil is. Datzelfde stukje realiseert zich ook dat mijn moeder haar uitspraak baseert op mijn 14-jarig zelf. Voor haar ben ik sinds die dag geen jaar ouder, maar vooral ook geen dag wijzer geworden. Maar hoewel ik het mij realiseer, maakt het me gillend gek om aangesproken te worden als puber.
Hoe doen ouders dat toch. Hoe krijgen ze het voor elkaar – ondanks het feit dat je je meerder malen hebt bewezen en hebt laten zien dat je best een grote meid bent – om je dan toch weer op de kast te jagen met een simpele opmerking? Het is een soort magie en mijn moeder is Hans Klok (wat mijn vader overigens geen Pamela Anderson maakt!). De kans is groot dat wanneer ik straks 70 ben en mijn moeder 91, dat ze mij dan nog steeds weet te reduceren tot een kind. Dat ik op een gegeven moment de neiging niet kan onderdrukken om al stampvoetend mijn gelijk te halen en dat ik daar dan sta als 70-jarige, als stampvoetend tegen mijn 91-jarig moeder. Belachelijk! Van mezelf dus vooral. Ik zou het nu toch naast me neer moeten kunnen leggen.
Dit keer doet mijn vader overigens ook mee. Die is niet zo vaak in Nederland en moet dus genieten van deze vakantie en de kans om mij op de kast te krijgen. Oké, ik weet dat ze het niet echt expres doen. Ze zijn gewoon gevangen in een time-loop (oh no, there’s a disturbance in the space time continuum -> zie star trek) waarin ik 14 blijf en mijn zusje een jaar of 13. En hoewel men in Star Trek wel raad weet met time-loops, kan ik het bordje met daarop het verlossende woord “uitgang” echt niet vinden.
Maar goed….ma: ik ben niet lui! En al 32. Luisterrrr nou! Pfffffffff
Op je werk ben je zeker niet lui. Een collega uit Utrecht (kun je je ouders laten lezen 😉
Tja je ouders kennen je het beste hè?
Oh herkenbaar. Mijn ouders kunnen me op die manier ook echt op de kast krijgen. Terwijl ze wel weten dat ik inmiddels volwassen ben 😉
Haha, ik herken het helemaal. Niemand die mij zo op de kast kan krijgen als mijn moeder.
Hier ook herkenbaar. En ik krijg het tegenwoordig ook voorelkaar om er zelf ook aan mee te doen. Horendol wordt ik van mij.
Wat is er trouwens mis mee om lui te zijn?
@Iwanhoe: haha thanks, ik zal het ze laten lezen!
@Arucamba: 😛
@lnnk: ik denk dus dat ze dat feitelijk niet weten. Ik denk dat ouders in een timewarp wonen…kan bijna niet anders!
@Laurent: Ik kan zo een tent opzetten op de kast! 😕
@Amiek: hoe doe je mee dan?
@arucamba: niks, zolang het je niet in de weg zit bij het bereiken van wat je wilt bereiken.
Je benoemt de context waarin je moeder je lui noemt niet en dat maakt reageren lastig. Maar toch vraag ik me af, gesteld dat het gesprek hetzelfde onderwerp zou betreffen, hoe zou je gereageerd hebben als je beste vriendin/ vriend je wat betreft de (mij) onbekende materie lui genoemd zou hebben?