Voor mijn neus liggen 2 mandarijnen. Ik ben daadwerkelijk gek op mandarijnen. Niet te moeilijk, zoals appels (die lust ik alleen in partjes). Niet teveel rommel, zoals sinaasappels. Niet zo exotisch als een passievrucht (en waar het fruit aangaat is dat erg belangrijk). En gelukkig ook niet zo lelijk als een kiwi.
Twee heerlijk mandarijnen dus. Zo op het eerste gezicht lijken ze vreselijk op elkaar deze twee. Allebei oranje, allebei een soort van rond en allebei met een licht mandarijnenluchtje.
Toch weet ik intussen uit ervaring dat de schijn bedriegt. Wat op het eerste gezicht hetzelfde lijkt, lijdt bij nadere inspectie aan een wereld van verschil. En meer: eerdere ontmoetingen met deze ronde mirakels leert dat ook de smaak – ondanks overeenkomsten in het uiterlijk én het feit dat ze van hetzelfde ras zijn en misschien wel uit hetzelfde land komen – van mandarijn tot mandarijn grenzeloos kan verschillen. Zuur, zoet, bitter…aan de buitenkant is het maar moeilijk te bepalen.
Mandarijnen, de filosofen onder het fruit.
Daarom de woensdagvraag: wat voor mandarijn ben jij? Of: wat maakt jou nou zo speciaal?
Ik hoop in elk geval dat ik niet zo’n uitgedroogde, flauwe mandarijn ben. Die vind ik werkelijk afschuwelijk. Dat is mijn probleem met fruit in het algemeen: als het goed is is het lekker, maar het is zo vaak niet goed, en dan is het niet weg te krijgen.
Clementine
Ik ben zo’n net-uit-het-seizoen mandarijn. Op het eerste gezicht best aardig, maar eigenlijk ben ik nét niet lekker meer, en zit ik vol pitten. Ik heb nooit beweerd dat ik echt aardig ben, tenslotte.
Da’s waar Jenni…eerlijk is eerlijk 🙂
Ik ben een mandarijn in het diepst van mijn gedachten
En lig in ‘t binnenst van mijn ziel op den schaal
Maar verder ben ik helemaal normaal,
Met haaruitval en spijsverteringsklachten
Ik ben een banaan.
Of in iedergeval een bananig soort manadarijn; krom, “yellow”, zacht, klef, soms vol vlekken en niet echt spannend…