Ik zat echt heerlijk te lunchen. The usual: een pistoletje met kipfilet uit de pan en een bakje rauwkost. Okay, het klinkt misschien niet megalekker, maar zorgt er wel voor dat ik straks nog in mijn trouwjurk pas. En daarbij gaat lunchen niet perse om het eten, meer om het concept. Even weg van je werkplek met die dwingende mailtjes in je outlook. Even weg van de telefoontjes. Even weg van het gezeur.

Ik zat dus heerlijk te lunchen. Te kletsen met mijn collega’s. En onverbeterlijk als ik ben had ik weer eens het hoogste woord. Nu weten we allemaal dat God niet bestaat. Toch kreeg hij het voor elkaar me te straffen voor mijn hoogmoed. Niet met een val overigens (als ik spontaan van mijn stoel was gekeild, had ik mijn ongeloof moeten heroverwegen), maar met een van die gebeurtenissen waarbij je blijft gissen of zijn almachtige vinger erbij betrokken was. Ik kletste en kletste en beet KEIHARD op mijn tong. AUW. Ik besloot te doen alsof het een en ander me helemaal niets deed. Je kunt natuurlijk niet op willekeurige momenten het watje uithangen. Zeg nu zelf, daar is een tijd en een plaats voor en de bedrijfskantine is dat laatste zeker niet.

Even later proefde ik een naar niet-brood-kipfilet-of-rauwkost smaakje in mijn mond. Een rood smaakje. Een vloeibaar smaakje: bloed. Heb je dat ook? Dat als iets bloed, dat het dan opeens meer pijn doet? Nou ik dus wel. Overblijfsel van mijn jonge jaren.

Maar goed, enig onderzoek (met mijn tong tegen mijn tanden) en om te verifiëren ook nog een zakdoekje tegen mijn tong moest ik concluderen dat ik zomaar zonder goeie reden een stukje van mijn geliefde tond af had gebeten.

Verrrrdomme dat doet pijn zeg.

Maar erger nog, dat gaat maar niet over. Er zit nu al sinds vorige week donderdag een soort tongkorstje op mijn tong. Dat is dus anders dan een gewoon korstje. Alleen al omdat het een soort van wit is (een soort van wit? Ja, een soort van wit!). Maar ook omdat het dus op je tong zit, je het de hele dag voelt en het ONmogelijk is om eraf te blijven.

Hatelijk gedoe. Tanden poetsen: auw. Listerine spoelen: AUW AUW. Praten ….okay dat gaat nog wel, maar niet meer tijdens het eten dus. Ben niet gek!