Heb ik nog wel een leven? Dat is de grote vraag die mezelf stel terwijl ik dit aan het typen ben. De drukte op mijn werk is zo overwldigend, dat ik niet alleen veel meer dan de uren maak waarvoor men mij betaalt, maar eenmaal thuis praat over mijn werk en vaak in mijn dromen nog fantaseer over mijn werk. Daartussendoor gebeuren er natuurlijk ook andere dingen, maar het hoofdthema is op dit moment wordt gedicteerd door de inhoud van die ene computer met mailbox op de 12e verdieping van ons kantoorgebouw.

Naar verwachting zal dat overigens op zeer korte termijn veranderen. Niet alleen gaat dan de site live waar we nu al meer dan 8 maanden aan werken. Maar ook de bruiloft waar nu intussen al wat werk in zit staat dan te gebeuren.

Gelukkig maar.

Ik hou van mijn werk. Ik ben niet van het type dat tijd, energie en betrokkenheid investeert in iets wat alleen maar geld opbrengt en verder niks. Mijn vader zou zeggen dat dit iets met discipline te maken heeft. Ik zelf vind natuurlijk dat dit met passie te maken heeft :). Hoe het ook zit, feit is dat ik met plezier naar mijn werk ga, de werkzaamheden doe waar ik blij van wordt en de frustraties die erbij horen daardoor op de koop toe kan nemen.

Maar na 8 maanden onder hoogspanning te functioneren op het dubbele aantal uren waar ik ooit voor tekende, begint me wel een beetje op te breken. Het leven – en dus ook mijn werk- moet spannend zijn. Maar die spanning is alleen maar leuk als het zo af en toe ook afneemt. Even op adem komen. Even bijbloggen. Bijbloggen zonder dat ik qua onderwerp niet verder kom dan de belevenissen in die kamer op de 12e.

Nog even volhouden. Dan kan ik weer ademen.