Het is zondag en dat is de dag des heres. De dag bij uitstek om een emotionele oproep te doen. Mijn oproep betreft een woord. Mocht je een van die onschuldige zielen zijn die denkt dat woorden geen pijn kunnen doen, laat ik je dan uit die droom helpen. Er zijn woorden die gewoonweg fout zijn. Kwark is zo’n woord. Fouter kan bijna niet. Het woord kwark, maakt bijna dat je het spul kwark niet binnen kunt houden. Persoonlijk noem ik kwark dan ook geen kwark. Dat spul of dinges is wat mij betreft zelfs nog een aantrekkerlijkere duiding.

Maar goed, kwark kan wat mij betreft (voorlopig) blijven. Om kwark kan ik op zich wel heen. Dat geldt veel minder voor het woord waar ik vanaf wil. Niet dat ik daar niet omheen kán, maar ik wíl er liever niet omheen. Ik pleit dat ook niet voor een complete afschaffing van dit woord, maar wel om een minimale aanpassing.

Constatering. Dat is het woord waarvan ik in de genen wil wroeten. Een lelijk woord met een prachtige betekenis. Is het niet heerlijk om zaken te constateren. Is het niet bijna beter om te constateren dan om te vinden? Laat ik voor de duidelijkheid benadrukken dat ik met het werkwoord an sich niks mis kan vinden. Het gaat mij echt om de variant met het scheldwoord aan het einde. Nergens voor nodig en het doet af aan de betekenis van dit woord. De Belgen begrijpen dat. Zij gebruiken al jaren het veel mooiere woord Constatatie. Klinkt toch mooier?! Natuurlijk is het risicovol om te doen wat de Belgen doen, maar het is vast niet voor niks dat zij van die 10 voor taal sterren zijn, waar wij Nederlanders hopeloze underachievers blijven als het op onze eigen taal aankomt.

Ik wil voor 2008 dan ook voorstellen dat we constatatie (her)introduceren in de Nederlandse taal. Ik wil jou, als lezer, vragen om vanaf nu constatering in de ban te doen en constatatie met veel liefde binnen te halen in je dagelijkse taalgebruik.

Ik dank u voor uw aandacht.