10 uur vliegen. Het zou verboden moeten worden. Gelukkig hebben we voor 10 euro een entertainment dinges gedoe gehuurd. 40 uur sitcoms, films, radio etc. etc. Op het schermp aan het plafond van de cabine, lijkt het kleine vliegtuigje ( een artist’s impression van ons vliegtuig) geen centimeter op te schieten. En laat ik nou een retehekel hebben aan vliegen. De weken voor zo’n vlucht begin ik al te stressen, de dag ervoor steevast een nachtmerrie en de dag zelf klamme handjes en de neiging om mijn vlucht te annuleren. Niet dat ik dat ooit doe. Dat zou pas echt dom zijn, maar dat ik er niet echt heel blij van wordt staat vast.
Om me dwars te zitten, is deze vlucht naar Cuba doorspekt met turbulentie. Laat dat nou meestal precies het moment zijn waarop ik ga nadenken over hoe ook alweer zo’n vliegtuig, mét alle mensen erin ook alweer in de lucht bleef hangen. En laat het dan ook nog zo zijn dat ik me dat – ondanks alle Discovery programma’s die ik kijk – dan niet meer kan herinneren. Het punt waarop ik me dat realiseer zijn we net Engeland voorbij. Aaarghhh.
Het eten aan boord is weer eens minder dan fantastisch, maar alweer een leuke bijkomstigheid: we krijgen van Arke Fly – in verband met ons huwelijk – een flesje champagne. Is dat niet geinig?! Hoewel ik champagne niet te zuipen vind, neem ik toch maar een slok. Je moet er maar van genieten he.
En dan lukt het zelfs vadertje tijd niet om de vlucht langer te rekken en zet de piloot de landing in. Het is nog redelijk licht buiten en vanuit het kleine raampje zie ik Cuba steeds sneller op me afkomen. Zelfs vanuit de lucht een fantastisch gezicht.
Eenmaal uit het vliegtuig en in het vliegveld blijkt meteen de efficiëncy van de socialistische heilstaat. Nog voordat we de bagagehal binnenlopen zijn onze koffers al op de band gezet en beter nog, ook alweer van de band afgetrokken en voor ons klaargezet. Dat is fijn, aangezien ik nog steeds rook en zo snel mogelijk naar buiten wil om mijn eerste peuk sinds 12 uur te doen. Wat smaakt dat lekker zeg.
