Volgens mij heb ik hier al wel eens verteld dat mijn opa niet de allerleukste opa van de wereld is. Die van mijn vaders kant om exact te zijn, want met die van mijn moeders kant was niks mis. Los van alle afschuwelijke verhalen die ik over hem heb gehoord van zijn kinderen of eigenlijk mijn ooms en tantes, vond ik – ook uit eigen ervaring – vooral zijn egoïsme akelig. Waarvan voor mij het toppunt was op het moment dat opa op mijn oma’s begrafenis aanwezig was en tegen zijn kinderen zei: “Als ik het allemaal over mocht doen, zou ik het exact hetzelfde doen.” Als je daarbij in het achterhoofd houdt dat de meeste van die kinderen al jaren geen contact meer met hem hebben. Eigenlijk allemaal, behalve mijn vader. Als je dan ook nog in het achterhoofd houdt dat hij en mijn oma dik in de 60 waren toen hij van haar scheidde. En dat hij haar verliet voor een vrouw die jonger was dan zijn jongste zoon. Dan snap je waarom ik die statement echt niet okay vond.

Mar nu is mijn opa echt oud. En nu blijkt dat karma niet zomaar een loze term is, gebezigd door hippie-types die niet doorhebben dat de jaren ’70 (jammer of niet) echt voorbij zijn. Nu zit mijn opa in een inrichting samen met andere dementerende bejaarden en is er zo goed als niemand die naar hem omkijkt.

Behalve mijn vader dan.

Maar mijn vader woont op Aruba. Die kan er niet steeds bij zijn en die kan maar weinig zaken echt regelen. En omdat mijn vader wél een leuke vader is, proberen mijn zusje en ik te doen wat we kunnen. Moeilijk soms. Want van oma hielden we wel en oma hield niet van opa dus zouden we eigenlijk niet opa moeten laten stikken en is het eigenlijk niet een beetje verraad om dat niet te doen. Maar vaders maakt zich zorgen als niemand het doet en dus doen we het maar, want wat moet je dan. Dus…ingewikkeld.

Maar toch stonden mijn zusje en ik afgelopen zondag 5 uur lang het leegstaande huis van opa leeg te halen en op te ruimen zodat het Leger des Heils maandag de grote spullen kon komen halen. Met wat hulp van nichtje, die er dan weer alleen was omdat wij er waren, want zij houdt niet van opa, maar wel weer van ons. Snap je.

Urenlang baanden we ons een weg door oude opaspullen. Sommige van die spullen kenden we nog van toen mijn opa en oma getrouwd waren. De meeste spullen waren compleet waardeloos. En sommige spullen nog bruikbaar. Zoals in elk geval toch 10 van de 400 aanstekers die overal door het huis te vinden waren. Of de langspeelplaten van Nat King Cole en nog wat oudelui. Misschien ook zelfs 1 van de 3 strijkijzers uit de jaren ’50 die opa om de een of andere onverklaarbare reden had bewaard.

Pas om 1 uur ‘s nachts gaven we het op. Niet slecht want het meeste was gedaan. En hoewel ik met zeer gemengde gevoelens richting deze klus was vertrokken om een uurtje of 6 in de avond, bleek het allemaal okay. Want ik vond niet alleen de aanstekers, maar ook mezelf.