Ikea op zaterdag. Is er een grotere hel? (Let op! retorische vraag). Toch heb ik het er vandaag op gewaagd. Gewoon omdat Ikea naar, maar handig is. Als gemiddelde Nederlander – en dat ben ik, wat Rita en Wildpis ook beweren- ontkom je er gewoon niet aan. En als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat er natuurlijk heel veel mis is met Ikea (de andere bezoekers vooral), maar dat er ook iets charmants is aan meubels waarmee je op een first-name-basis bent. Billy, Besta en Ivar. Eenmaal in huis heb je altijd iemand over de vloer.

Toch zijn het niet de grote jongens die mij kunnen bekoren bij de Ikea. Die grote kasten, tafels en keukens zijn moeilijk mee te nemen en bijna onmogelijk in elkaar te zetten. Probeer je het toch, dan kom je altijd wat tekort of erger nog heb je wat over. Erger omdat je Ivar nu wel werkt, maar je het vage idee houdt dat je iets fout hebt gedaan en Ivar op elk willekeurig moment de geest kan geven.

Maar goed, niet de grote jongens dus. Eerder de kleine Ikea dingetjes die zichzelf langs de toeristische route (volgens mij is Ikea de enige winkel mét een toeristische route) aanbieden. Ik heb het dan over de tupperware collectie, de snijplanken, de stekkerdozen en de stickers die je onder de poten van je stoelen kan plakken. Gek ben ik op dat soort rommeltjes. Vaak heb ik geen idee waar je het voor nodig hebt, maar dat maakt ze feitelijk niet minder leuk.

Ook dit keer verdween menig aanbiedinkje in de grote, gele Ikeatas (bij de kassa trouwens ingeruild voor een sjieke blauwe Ikeatas). Hoe ik het voor elkaar krijg om voor meer dan 100 euri aan kleinigheden weg te stouwen op weg naar de kassa blijft een van de grotere mysteries van dit bestaan. Maar het is en daarom is het okay. Lang leve Ikea.