Ooit had ik een keuken. Het is niet eens zo lang geleden om heel eerlijk te zijn. Die keuken had deuren en muren. In die keuken kon je koken en je spullen toevertrouwen aan een koelkast. En niet alleen dat – die keuken was zo fantastisch dat je zelf een afwas of 2 kon doen. Maar was je te lui, dan liet je het een dagje staan en dat vond die keuken dan niet eens echt heel erg. Voor zover ik keukens ken was dit een hele leuke en spontane keuken. Tevreden en lief.

Toch moest ik die keuken laten inslapen. Uit zijn lijden verlossen. Het was een pijnlijke zaak. Waarschijnlijk was het het beste voor mijn keuken. Maar vooral was het het beste voor mij. Ik voel me best een beetje schuldig. Maar dat is vast vergeten wanneer ik mijn nieuwe keuken verwelkom. Want zo is het leven. Ergens sterft er een keuken, maar ergens wordt er ook altijd eentje geboren.

Daar met die bruine palen: daar was een muur…mijn keukenmuur