Oké, dus ik zie niet goed. Oké, dus ik stapte 10 jaar geleden al eens in tram 10, toen ik tram 3 moest hebben. Oké, dus ik denk vaak dat ik mijn zusje in de stad zie en dat blijkt dan een willekeurige andere allochtoon te zijn waar ik dan uitgebreid naar heb gestaard. Oké, ik weet het – ik heb een bril nodig.

En weet je, ik heb het ook wel eens geprobeerd. Twee brillen had ik zelfs. Toen ik naar de opticiën ging om ze op te halen was ik grenzeloos trots op mezelf en vol verwachting over die nieuwe wereld die voor me open zou gaan. Maar toen ik de bril opzette, zag ik nog veel minder dan daarvoor. De wereld werd niet alleen waziger, maar ook wat instabiel. Of dat normaal was, vroeg ik aan de dame die hem mij had verkocht. “Jawel” legde ze geduldig uit, “je hebt een slecht oog, en het andere oog compenseert daarvoor. Dat moet je oog nog even afleren. Gewoon doorzetten.” Dus droeg ik mijn nieuwe bril ondanks dat ik steeds maar misgreep als ik iets op wilde pakken. En ondanks dat ik nu echt niemand meer kon herkennen. Ik zette door.

Totdat het een dag of 4 later eens regende en koud was. Snel liep ik van de bushalte het kantoor in. Mijn bril zat onder de dikke druppels. Opeens waren die kleine ruitenwissers op feestbrillen helemaal niet zo grappig meer, maar rete-zinnig. Maar, ik liet me niet uit het veld slaan door wat druppels, veegde mijn bril af (heel even zag ik beter, zo zonder bril) en trok uit de automaat een warme chocomelk. Omdat de warme choco ook echt warm was, blies ik in het bekertje. En toen gebeurde er iets waar niemand me voor had gewaarschuwd.

Mijn bril besloeg.

Ja, voor jou is dat vast niet dramatisch. Jij bent óf geen brillendrager, óf een ervaren drager. Maar voor mij, was dát het moment waarop ik mijn bril afzette om hem nooit meer op te zetten. Wat voelde ik mij een kneusje met die beslagen bril zeg. Ik was het wazig zien, de druppels van de regenbui, maar vooral het idee dat ik nooit meer normaal in mijn bekertje kon blazen echt goed zat.

Inmiddels is het alweer even geleden dat ik mijn traumatische brillenervaring had. En mijn ogen worden er niet beter op. Tijd om de opties weer te overwegen dus. Lenzen? Nah, dat gepeuter in mijn oog vind ik vooralsnog maar niks. Laseren? Over gepeuter in je oog gesproken. En daarbij is het allemaal ook niet goedkoop. Kijk, als ik nou dat wondermoment had ervaren, waarbij ik opeens de wereld zag zoals je de wereld hoort te zien (zonder wazigheid), dan had ik dat laseren misschien wel geprobeerd. Maar nu is het vooral een freaky gebeuren zonder dat ik weet wat het gaat opleveren.

Dus morgen ga ik het gewoon weer met een bril proberen. Op naar de stad. De afspraak staat al, dus dat kan niet misgaan. En ik heb 2 mooie (en hele dure) brillen gevonden waar ik potentieel wel mee kan leven. Het weer is prachtig en warme choco staat voorlopig niet op het menu. Nu nog wennen aan het idee dat ik vanaf zeer binnenkort een brilsmurf ben. Ik hoop dat het me dit keer lukt. Anders lees je me over een paar jaar weer…

Wish me luck!