lees meer over Mijn moment van 2012
Dit keer hét moment van @rickevers
Een hoogtepunt van 2012 noemen is niet moeilijk. Wie kijkt er niet met plezier terug op de 3-0 overwinning van Nederland op Spanje in de EK-finale. Of de 15 Nederlandse gouden plakken tijdens de Olympische Spelen. Het meest indrukwekkend was misschien wel de ritzege van Robert Gesink in de koninginnerit van de Tour de France en zijn tweede plek in het eindklassement. Heel knap.
Ook voor bloggers was 2012 een goed jaar. Velen werden ontdekt en maakten een overstap naar televisie. Xaviera Ringeling liet in Koffietijd al zien dat ze meer is dan eChick en kreeg haar eigen dierenprogramma bij Net5. Robert Keizer kennen we inmiddels als vaste gast bij Voetbal International, maar was daarvoor echt gewoon stukjesschrijver. Zelf ben ik vooral blij dat ik de kans kreeg om Nico Dijkshoorn op te volgen in DWDD. Een column voorlezen op tv is namelijk veel leuker dan hem op internet plaatsen.
Toch komt mijn ultieme moment van 2012 uit onverwachte hoek. Ook voor mezelf. Want ik heb het lang tegengehouden. Echt heel lang. Maar eigenlijk heb ik altijd geweten dat het uitstel was. Het zou een keer gebeuren. Zij wilde zo graag. In 2011 ging ik al overstag. Het hoefde wat mij betreft niet meteen te gebeuren, maar in de loop van 2012. Eerst maar eens een beetje rondkijken. Als we bij andere mensen op bezoek waren (ik vind visite zo’n stom woord) die er ook eentje hadden, kwam het onderwerp natuurlijk ter sprake. Maar verder verbazingwekkend weinig. Het leek wel of zij er ook minder behoefte aan had. Totdat ik terugkwam van mijn jaarlijkse vriendenweekendje.
Het is al zo’n 15 jaar traditie om met onze vriendengroep een weekendje weg te gaan. Het begon met Centerparcs, maar tegenwoordig zijn we wat creatiever. Vrouwen mogen uiteraard niet mee. Het is een mannenweekend. We drinken, roken sigaren, doen kinderachtige drankspelletjes, boeren, scheten, vreten en proberen continu leuker te zijn dan de ander. En we zitten achter de vrouwen aan natuurlijk. Maar dat laatste vertellen we nooit thuis.
In 2012 was het niet anders. Van 20 tot 23 april was het ouderwets gezellig. In de buurt van Maastricht deze keer. De gesprekken in de kroeg met mooie vrouwen liepen helaas op niets uit. Wij verstonden geen Limburgs, zij hielden niet van een dubbele tong. Maar gezellig was het wel. Het thuiskomen is dan altijd afkicken. Even weer normaal doen. Ik parkeerde de auto en liep richting ons huis. De kindjes stonden te springen in de deuropening: “papa, papa, papa, we hebben een verrassing”. Ik voelde nattigheid. Het was zover.
De eerste weken was het even wennen. Ik heb niet altijd evenveel geduld. En zeker ‘s ochtends werd ik bloednerveus van dat drukke gedoe. Toch begrepen we elkaar beter en beter. We trokken meer samen op en hij liet me ’s ochtends meer met rust. Het hoogtepunt kwam op 24 augustus 2012.
We waren met het hele gezin naar het park gegaan. Ik geloof dat het wel 30 graden was. Heerlijk. En toen kwam het. Hét moment van 2012 vond plaats op een oud bankje in het park. Ik keek in de ogen van mijn vrouw. En samen keken we naar de kinderen. Ze renden, gierden van plezier. Samen met Woefer. Hun allerbeste vriend. Hij zag dat we keken en blafte een keer. Ik liet een traan en wist dat zij dezelfde traan liet. Het mooie van geluk is dat het iets kleins kan zijn. En nooit eerder hadden we ons zo gelukkig gevoeld als toen die ene zomerdag in het park.
