Jarig…het lijkt wel alsof ik het elk jaar weer ben. Het is inmiddels alweer de 37ste keer dat op 12 juli nog maar eens met mijn neus op mijn sterfelijkheid wordt gedrukt. Een mens zou er depri van worden. Ik niet trouwens. Ik vind ouder worden namelijk best wel leuk. 

Vrouwen en ouder worden, ze zijn geen maatjes. Vriendinnen, familie en willekeurige kennissen van de vrouwelijke overtuiging reageren allemaal als een konijn gevangen in de koplampen wanneer iemand zo brutaal is om naar hun leeftijd te vragen: “Laten we zeggen dat ik ouder ben dan 30.” En daarmee moet de vragensteller het gewoon doen, want de leeftijd verraden, nee dat kan echt niet.

Op de een of andere manier heb ik het tegenovergestelde. Ongevraagd spui ik aan iedereen die het helemaal niet wil horen mijn leeftijd. Mijn echte leeftijd ook nog. Geen idee waarom ik dat doe trouwens. Ik ga bij vlagen nogal ondoorgrondelijk te werk. En na een jaar of 37 accepteer je dat gewoon van jezelf.

Oud worden heb ik maar één keer erg gevonden. Dat was niet op mijn 30ste, een popi leeftijd om erover te stressen. Ook niet op mijn 36ste, de leeftijd waarop je als vrouw heel hard moet gaan nadenken over de staat van je vruchtbaarheid, als je het daarvoor nog niet had gedaan. Nee, de enige keer dat ik uren voor de spiegel heb gestaan op jacht naar grijze jaren, was 2 dagen na mijn 18e verjaardag. “OH MIJN GOD, ik ben 18!!!!” Dacht ik terwijl ik de eerste rimpels probeerde te ontdekken. Achteraf natuurlijk een en al onzinnigheid, maar 18 is ook wat hoor kind. Ik had er jaren naar uitgekeken. Het leek ZO ver weg, die magische leeftijd waarop mijn ouders hadden gezegd dat ik alles zou mogen. De dag waarop ik volwassen zou zijn…eindelijk.

En toen opeens en veel te snel was het zo ver. Nu mocht ik doen wat ik wilde, gaan waar ik wilde en beslissen wat ik wilde. Man, wat een stress.

En hoewel ik nog altijd mixed feelings heb over volwassen worden (ik waag nog wel eens een poging, maar faal structureel), bleek 18 worden niet het einde van alles moois, maar eerder het begin van heel wat nieuws.

En dat gevoel is gebleven.

Elk jaar met mijn verjaardag en ook met oud en nieuw droom ik over wat de wereld me nou weer gaat brengen. Maar ook over hoe ik er nu weer tegen aan zal kijken. Ik mijmer over wat ik al heb meegemaakt en over wat ik nog allemaal mee ga maken. Ik twijfel over mijn oude beslissingen en kijk toch met vertrouwen uit naar hoe het allemaal nou weer uit zal pakken met mij als kapitein op het gekke schip dat mijn leven is.

Dat ga ik nu dan ook maar even doen: twijfelen, mijmeren en dromen. Mijn favoriete bezigheden, sentimentele oude vrouw dat ik ben. En daarna keihard feesten, want balans moet er zijn!