Zo, het is besloten. Ik ga het allemaal anders doen. Alles moet op z’n kop. Niks mag meer hetzelfde blijven. Radicaal. Weg met het ouwe, hoera voor het nieuwe. Vergeet gisteren, kijk alleen nog maar vooruit. 

In het kort: ik ga mijn haar eindeloos lang laten groeien. Althans, op voorwaarde dat mijn haar dat ook wil, want volgens lang-haar-o-logen is dat niet altijd het geval. Maar ik ben positief. Ik gooi het roer om: van halflang (meh) naar superlang (yeah).

Ooit was mijn haar nog veel korter. Sterker nog, tot ongeveer mijn 14e had ik een jongenskoppie: “En kan ik jou helpen jongeman?” Vroegen ze me dan bij de bakker of slager, afhankelijk van of ik brood of vlees nodig had. Wat je zelf ook wel kon bedenken, maar nu heb ik het al opgetikt en weiger ik het te verwijderen. Dat ik übergrote jaren ’80 oorbellen droeg en onwijze meisjes-wenkbrauwen én -wimpers had, maakte de bakkers en slagers van deze wereld niks uit. Ik had kort haar, dus moest ik wel een jongetje zijn.

Dus besloot ik op een dag dat ik het zat was. Ik liet mijn haar groeien en zei de kapper good day! Knippen deed ik alleen zelf nog, wat zeer gemakkelijk is met krullen, want geen hond die ziet of het recht is of niet.

Dat ging lange tijd prima. Tot ik eens op tv moest verschijnen. Op MTV zelfs. Dat was toch wel een goede reden om er professioneel de schaar in te laten zetten. En dat deed ik en ik zag het en het was mooi. Ik was hooked. Aan de kapper. Al heb ik een hekel aan het doelloze gekwebbel, maar ook het gepluk aan mijn persoon. Maar dat is de narigheid die je moet doorstaan om te komen tot een vers kapsel en willekeurige mensen die naar je roepen over dansend haar.

Maar de kapper heeft een groot nadeel. De kapper hoort namelijk niet goed. De kapper hoort wel de woorden: knippen, wassen en föhnen. Maar de kapper hoort woorden als: zo min mogelijk eraf, houd het lang, ik ben mijn haar aan het laten groeien – totaal niet. Stomme kapper.

Dus nu heb ik het uitgemaakt met mijn kapper. Het is over. Vanmorgen heb ik de schaar gepakt en het voorste deel van mijn haar bijgeknipt. Dat is het deel dat moet zorgen dat ik volume in mijn haar heb (want lange krullen, zijn zware krullen en zware krullen, zijn minder krullen). De rest van mijn haar mag ongegeneerd groeien. Misschien dat ik er over een paar maanden zelf nog een stukkie afhaal, maar dat wordt minimaal. De bedoeling is namelijk dat mijn haar mijn middel gaat halen en om dat te redden moet het nog een stukje.

Compleet anders gaat mijn leven nu dus zijn. Met lang, krullend haar tot mijn middel en een andere attitude. Want haren (en jurken en schoenen en tassen, maar vooral karakter) maken de vrouw.

Het is dus een eerste stap op weg naar een nieuw perspectief op het leven. Eentje waarbij ik alles wat me niet aanstaat chirurgisch zal verwijderen en alles wat me voedt dichter naar me toe zal trekken. Maar ik start met mijn kapsel, want dat is de fijnste verandering die er is. De essentie van je haar laten groeien, is dat je er niks voor hoeft te doen. DAT moet lukken! En als ik dat onder de knie heb, ga ik voor de rest. Dus pas maar op…I’m coming for you! Fake friends, asshole colleagues, idiot haters, annoying family, mean girls, you who don’t invite me to your parties, talk behind my back, kick me when I’m down, and add insult to injury. Maar eerst mijn haar.

Kind, what a difference the hair makes.