Natuurlijk ken ik mezelf na 43 jaar wel een beetje. Ik ben simpelweg niet iemand van de middenweg als het gaat om emoties. het is of het einde der tijden, of álles is goed en wereldvrede staat voor de deur. 

Toen ik vanmorgen op het punt stond de deur uit te stappen en nog even al mijn katten vaarwel zei, stond me een onaangename verrassing te wachten.

Isadora, mijn net iets te kleine Maine Coon, had zich verstopt in haar mandje. Nu doet ze dat wel vaker…vandaar ook dat het haar mandje is. Maar dit keer, keek ze een stuk minder blij dan normaal.

Ik aaide haar over haar kattenbolletje. Toen dat een lage grom opleverde, bedacht ik dat er iets niet goed zat. Ik keek nog eens goed en ja hoor: bloed aan haar neus, bloed aan haar poot, kwijl uit haar bek.

Mijn gedachten begonnen direct te racen: is ze buiten geweest? Heeft ze met één van de anderen gevochten? De eerste optie kon ik direct wegstrepen. Het huis zat potdicht. De tweede optie niet, maar hoe ik ook keek, ik zag geen wondjes. Daarnaast heb ik al jaren katten en is het nog nooit voorgekomen dat er eentje de ander een bloedneus sloeg.

Dan toch maar de dierenarts. “Blijf kalm,” adviseerde ik de steeds luider wordende doemdenkers in mijn hoofd, terwijl ik luisterde naar het vreselijke wachtmuziekje.

Na 5 minuten hield het muziekje op. Mijn gesprek hield ook op, want de verbinding werd verbroken. Maandagochtenddrukte bij de dierenarts, van alle mensen die de kosten van weekendhulp niet kunnen of willen betalen.

Na nog 10 keer proberen, kreeg ik dan eindelijk iemand aan de lijn. Ik legde uit hoe ik Isadora had aangetroffen: “Ik ga even overleggen,” zei de nu al gestrest klinkende dame aan de telefoon.

Weer werd ik in de wacht gezet met muziek die klonk als een Nokia ringtone.

“Het is hier te druk, ik moet je adviseren om naar een andere dierenarts te gaan.”

Verbouwereerd ging ik akkoord. Met mijn beste vriend Google vond ik mijn nieuwe dierenarts. Als ik met een bloedende kat niet terecht kan, dan is het tijd voor verandering namelijk.

Een korte rit en wat gebrom en gegrom later, liep ik binnen bij mijn nieuwe dierenarts. Binnen 5 minuten zaten we samen in de behandelkamer.

“41 graden koorts,” de arts keek bezorgd. “En dat bloed uit haar neus….ik zeg het maar gewoon, het zou een tumor kunnen zijn.”

“Blijf rustig!!” Zei ik in mijn hoofd nog maar eens.

Hardop zei ik niks, maar keek alsof ik – gelouterd door het leven – die boodschap best kon hebben.

“Maar het kan ook zijn dat er iets vastzit in haar neus. Iets van een plantje ofzo.”

“Oké,” zei ik, maar mijn interne stem schreeuwde: “Dude, dat zijn wel twee HEEL ERG VERSCHILLENDE DINGEN HE.”

“Ik houd haar even hier, zodat ik haar verder kan onderzoeken. Het kan zijn dat ze er foto’s moeten worden gemaakt om te zien of er iets in haar hoofd niet goed zit. Ik houd je van elke stap op de hoogte.”

Samen legden we Isadora in haar eigen kamertje. Met een kattententje, haar reismand en een lading dekens.

Na een stevige handdruk liep ik naar buiten. In paniek inmiddels. Want het neusplantje was al uit mijn hoofd verdwenen. Alleen de tumor-optie stuiterde door mijn gedachten.

Tegen de tijd dat ik 5 minuten later mijn auto voor de deur parkeerde, had ik de begrafenis al gepland, de sprekers op de hoogte gebracht en de tattoo ter ere van Isadora al ontworpen.

Maar er is niks ernstigs. Want Isadora is gewoon een brokkenpiloot. Zij verzint wel vaker dingen die alleen haar kunnen overkomen en ze komt er breed glimlachend uit. Voor zover katten die niet uit Alice in Wonderland komen dat kunnen.

Don’t panic!

She’ll be more than fine. En zoals altijd schaam ik me dan weer voor de hoeveelheid drama die ik heb gemaakt.

Mijn handen trillen terwijl ik een kopje koffie zet, die weten namelijk nog niet dat het gewoon goedkomt. Kan iemand ze bellen om ze dat te vertellen?