Vandaag is de eerste dag dat ik volledig vrij ben en ook zonder andere concrete werkplannen in het verschiet. En dat is wennen.

Vakanties heb ik de afgelopen jaren zeker gehad. Florence, Milaan, Wenen, Aruba, Sevilla. Maar altijd met een beetje haast en in het achterhoofd wat er moest gebeuren zodra ik weer terug was. Naast natuurlijk alle tours en wandelingen, vroege ochtenden om niks te missen en gezelligheid (dat kent dan wel geen tijd, maar het kost wel tijd).

Nu ik even klusloos ben en ook wel toe aan wat serieuze vrije tijd (en ik dus nog niet heel hard op zoek ben geweest naar een klus), valt dat allemaal weg. De afgelopen – licht stressvolle weken – die de laatste waren bij Aon, keek ik al uit naar het even niksen.

En nu is het zo ver….

Geen wekker, geen andere todo dan een beetje opruimen. Ik hoef nergens heen, niemand te spreken, niks af te hebben. Heerlijk toch.

Behalve, dat ik om 6.30 al klaarwakker ben. En na een koffie of twee zelfs verdacht actief. Ik open mijn “projectmanagement van mijn leven excel”, met daarin todo’s die ik heb uitgesteld tot na het einde van mijn klus, inclusief voorwaardelijke opmaak, zodat alles waar ik een gedaan-kruisje achter zet, lekker groen wordt.

De meeste todo’s zijn huishoudelijk en administratief van aard. Ik plan mijn todo-dag voor vandaag in en ga aan de slag. Na een respectabel tijdje afstoffen, afnemen en weggooien, zet ik enthousiast kruisjes bij de mini-stapjes waarin ik project “uitmesten” in heb opgedeeld.

Tijd voor lunch zeg ik tegen mijn kat, die alle bedrijvigheid maar verdacht vindt. Ik loop naar beneden voor nog een kopje koffie en kijk op mijn klok. Het is 9.30 in de ochtend. Helemaal geen lunchtijd. Verbijsterd vraag ik aan Google hoe laat het is. Dit moet een foutje zijn. Maar Google bevestigt wat ik eigenlijk al weet. Dit wordt een lange dag. Ik denk dat ik maar wat meer werkklussen voor mezelf ga verzinnen, want dat niksen….dat is niks voor mij.