Om veilig te blijven moet Nederland zich tot de tanden toe bewapenen -Willem-Alexander

Okeeee, dacht ik, terwijl ik het artikel scande waarin WimLex soldatenklets deelde. De ochtend was nog vers en mijn hersenen nog sloom. Maar zelfs in die toestand ontging de boodschap die steeds luider lijkt te worden, me niet.

Hogere defensiebudgetten, nieuwe wapens, oude vijanden met nieuwe gezichten. Uit alle hoeken en gaten vallen deze en gene over elkaar heen om te waarschuwen voor de oorlog die er volgens sommige niet aankomt, maar er eigenlijk al is.

Mijn koffie was op. Ik was naar de bank verhuisd, weg van het scherm, maar niet van de vraag die in de lucht bleef hangen.

Mijn blik gleed door de kamer en stopte bij mijn boekenkast. Vanaf de plank Dystopische toekomst staarden de titels mij aan. Handmaid’s tale, 1984, This perfect day. Over een dystopische toekomst? Of over een realistisch nu?

Ben je dapper? Leken de titels te vragen? Ben ik dapper? Vroeg ik ook aan mezelf.

Niet dapper zoals op Koningsnacht, toen ik tussen twee boze mannen sprong in de hoop ze te kalmeren. Zonder aarzeling, zonder nadenken.

Dat soort moed is eenvoudig. Maar deze vraag was anders. Zwaarder.

Ben ik dapper genoeg om buiten vrede, het juiste te blijven doen? Terwijl ik mezelf de vraag stelde, fluisterde iets in terug. Iets dat hoopte dat ik de vraag nooit zou hoeven beantwoorden. En dat begrijp ik van mezelf.

Ik stond op van de bank en liep naar de kast. Mijn hand gleed langs de ruggen van de boeken, voelde de stof, het karton, de belofte van verhalen die ik al kende, maar liever niet opnieuw wilde lezen.

Niet vandaag, dacht ik. Vandaag niet de dystopieën. Van een andere plank pakte ik een horrorboek. Zo eentje met echte monsters. De monsters van King en Barker. Van het soort dat simpel te herkennen is en zelfs mogelijk om aan te ontsnappen.

Ik hield het boek tegen mijn borst. De geur van oud papier steeg op, stoffig en troostend. Een herinnering aan een tijd waarin monsters nog veilig tussen kaften leefden.

Inmiddels ben ik bij hoofdstuk 5 en het monster begint zich te tonen. Hij is wreed, bloeddorstig en chaotisch en dat waardeer ik wel in een monster.

Wanneer ik het boek straks sluit, sluit ik hem tussen de pagina’s op, waar hij gedwongen is om te blijven totdat ik zelf beslis om hem weer vrij te laten.

Dat is wat Ik vandaag nodig heb.

Maar misschien heb jij vandaag meer energie. De energie voor de dystopische plank. In dat geval geef ik je graag deze boeken mee.

Niet als voorspelling. Niet als waarschuwing. Maar als handleiding voor deze tijd in de geschiedenis. Want dat het overal grimmiger aan het worden is, is een feit en dapperheid vraagt dat je weet hoe dat eruit ziet.

Vertel mij: welk dystopisch verhaal staat in jouw kast? (voor wanneer mijn energie terug is)

Fahrenheit 451 > Ray Bradbury
The Handmaid’s Tale > Margaret Atwood
1984 > George Orwell
This Perfect Day > Ira Levin
Parable of the Sower > Octavia E. Butler