Raar eigenlijk dat de slappe lach, de slappe lach heet. Ik wordt er juist stijfjes van. Al mijn spieren gaan strak staan enzo. Het zou eerder de harde lach moeten heten. Maar goed, vandaag kreeg ik na het openen van mijn post (van die ouderwetse van papier enzo) dus de harde lach. Het kwam door een brief van Hogeschool Inholland. Of ik me wilde inschrijven voor volgende jaar. Als ik er nu aan denk krijg ik weer een klein hard lachje. Ritueel verbranden komt bij me op, maar er is al eens een kamer afgefikt van een huis waar ik woonde en dat was geen pretje. Dan maar gewoon de prullebak in met die rommel.
Toch fijn dat ze toch nog -na al die tijd – een glimlach op m’n gezicht hebben weten te krijgen.

X.